“คนเลว คนปากร้าย” ไม่เคยว่าใครเจ็บๆ แสบๆ แบบนี้มาก่อน มะปรางหอบหายใจแรงๆ ด้วยความโมโห
“ใจร่มๆ เอาไว้นะคะน้องมะปราง ชาร์ลหยุดพูดไปเลยนะ ปากร้ายยิ่งกว่าผู้หญิง” ลินลดามองเพื่อนตาขุ่น
“มะปรางขอตัวก่อน” เธอทำท่าจะเดินออกจากห้อง แต่ท้องดันร้องสนั่นหวั่นไหว เธอกุมท้องก้มหน้างุด อายแสนอาย ลินลดาหันไปมองคนโน้นทีคนนี้ทีก่อนจะอมยิ้มส่ายหน้าไปมา แล้วจัดการทุกอย่าง... อย่างรวดเร็ว
“ค่อยๆ กินก็ได้จ๊ะ อร่อยไหม” ลินลดาถามอย่างเอ็นดู
“อร่อยค่ะ ขอบคุณมากๆ นะคะ” มะปรางยกมือไหว้ลินลดาอย่างซาบซึ้งใจ
“ทำไมยังไม่กินข้าวกินปลาอีกล่ะ อย่าทำงานหนักสิ เป็นลมเป็นแล้งไปจะแย่นะ” ลินลดามองเด็กสาวตรงหน้าอย่างถูกชะตา
เธอแอบเห็นใบหน้าเฉยชาของเพื่อน แต่สายตาแอบมองก็อมยิ้ม มันต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ ที่สำคัญแค่มองมาแว๊บเดียว เสี้ยววินาทีหรืออะไรเธอก็อ่านออก เพราะเธอนี่แหละรู้ทันชัชวินทร์เสมอ เขาเลยคิดหนักเมื่อจะตัดสินใจ
