“มะปรางรู้ดีค่ะ มะปรางขอแต่งตัว คุณชาร์ลออกไปก่อนได้ไหมคะ แล้วพรุ่งนี้ขอกลับบ้านสวนนะคะ ส่วนหนี้สินมะปรางจะพยายามหามาชดใช้” เธอบอกเขาเสียงระโหย ไม่อยากทนให้เขาโขกสับต่อไปเลย
“ฉันไม่ให้กลับ” เสียงเขาดังเหมือนฟ้าผ่า หน้าตาบูดบึ้งจนเธอสะดุ้ง
“ทะ... ทำไม” ถามออกไป มองเขาอย่างตกตะลึง เธอไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว เธอกลัวเขาบีบคอเธอตายคาคอนโดฯหรือที่ไหนสักแห่ง เธอไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของใคร
“ข้าวของที่ฉันซื้อให้มันกี่ตังค์ หลายตังค์นะ จะชิ่งหรือไง แล้วเธอมีเงินเท่าไหร่จะกลับต่างจังหวัด ถ้ากล้ากลับก็กลับไป แต่โดนฉุดกลางทางอีก ฉันไม่รับผิดชอบนะ”
“พี่นนท์บอกว่ามีอะไรให้ช่วยก็บอกค่ะ มะปรางค่อยขอยืมเงินพี่นนท์ก่อนก็ได้ ไม่รบกวนคุณชาร์ลหรอกค่ะ” เธอบอกเขาเสียงแผ่ว คลานหนีออกมาอย่างเงียบๆ
“หน้าด้านหรือไง ไปเที่ยวยืมเงินคนอื่นเขาไปทั่ว นั่นสิเขาได้ดูถูกว่าง่าย พามากินข้าว มานวดเดี๋ยวเขาก็คงพาขึ้นห้
