“มะปรางจ้ะ” มะปรางตอบแล้วเดินไปเก็บบัวรถน้ำที่ห้องเก็บของ เธอมองด้านหลังก็เห็นรุ่นพี่คนนั้นมองอยู่ จึงรีบหันหน้าหนี เคยเห็นพวกรุ่นพี่มองเธอด้วยสายตาแบบนี้มาก่อน มันทั้งน่ากลัวและขนลุก มะปรางไม่เคยรู้ว่าตัวเองน่ารักน่าใคร่เพียงไหน เด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มแม้จะเรียนไม่เก่งโดนแกล้งมาตลอด ก็มีเด็กนักเรียนในโรงเรียนสนใจ แต่เธอเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเลยไม่เคยรับรู้อะไร นอกจากทำงานตามคำสั่งคนอื่น เพื่อแลกกับได้รับความช่วยเหลือเล็กๆ น้อยๆ ให้ตัวเองเรียนจบในแต่ละเทอม
คนไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของการทอดทิ้งย่อมมองเห็นเป็นเรื่องตลก เวลาไปทัศนศึกษาหรือคุณครูจัดให้ไปเที่ยว เธอจะถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว พอเธอพูดก็ไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครฟัง ทำเหมือนกับว่าเธอไม่มีตัวตน พอจะใช้ให้เธอทำอะไรก็คอยใช้เธอเหมือนทาส มันน่าเศร้าเวลาเธอนั่งร้องไห้อยู่หลังห้องเรียนคนเดียว คนอื่นออกไปเล่นกันอย่างสนุกสนาน แต่พอเธอเดินเข้าใกล้ ก็มีค
