“บ้าน่า!” เขาผละหน้าอกห่าง สะบัดหน้าไปมา คิดฟุ้งซ่านไปได้ว่าเธอน่ารัก น่าเกลียดต่างหากล่ะ ยายนางมารน้อย
“นอนสบายเชียวนะ นี่มันยังหัวค่ำอยู่เลย” เขาทำท่าจะปลุกแต่มโนสำนึกก็บอกว่าเธอกำลังเข้าสู่นิทราแสนหวาน
จะแคร์ทำไมเขาต้องทำให้เธออยู่อย่างไม่มีความสุขนี่นา เขาบอกตัวเองแต่ก็ทำอีกอย่างคือนั่งลงบนขอบโซฟา แล้วไล้แก้มเนียนๆ เหมือนผิวเด็กนั้นเบาๆ
“ใครๆ ก็บอกว่ายายเด็กนี่น่ารัก ไม่จริงสักหน่อย เหมือนเด็กขาดสารอาหารต่างหาก” เขาเบ้หน้าก่อนจะลองก้มลงดูใกล้ๆ ริมฝีปากที่เผยอน้อยๆ ทำให้เขาต้องกลืนน้ำลายติดกัน
“ไหนดมดูสิ อาบน้ำหรือยัง” เขาลองชนจมูกกับแก้มเนียนๆ ด้านหนึ่ง จำได้ว่าตอนเขาออกไปยืนรับลมด้านนอกที่สระน้ำ พอกลับเข้ามาห้องน้ำก็มีร่องรอยการอาบน้ำ เธอคงใช้ความเร็วในการอาบน้ำมากเพราะกลัวเขามาเห็น
“ไม่เห็นจะหอมเลย แก้มก็แดงเกินไป ทาแก้มหรือเปล่า” เขาลองไล้ๆ ดู แต่ไม่เห็นเครื่องสำอ
