“จะหักให้ฉันเท่าไหร่ล่ะ ครึ่งหนึ่งเหรอ เธอได้สองที่ หมื่นแปดเองนะ” เขายกน้ำขึ้นดื่ม คิดในใจว่าเธอคงไม่พอใจกับเงินเดือนน้อยนิดแต่ทำงานตั้งแต่เช้ายันดึกเพราะต้องจัดการที่คอนโดฯอีก ไม่มีผู้หญิงคนไหนทนได้หรอก
“ยกให้คุณชาร์ลหมดเลยค่ะ มะปรางเอาแค่ห้าร้อยพอเผื่อเก็บเอาไว้ใช้จ่ายซื้อของใช้จำเป็นได้ไหมคะ” เธอหมายถึงพวกผ้าอนามัยหรือขนมเล็กๆ น้อยๆ ที่อยากกิน คงไม่รบกวนให้เขาซื้อของพวกนั้นให้ ที่เหลือเธอก็กินอาหารที่เขาซื้อมาตุนเอาไว้คงอยู่ได้เพราะไม่เห็นมีค่าใช้จ่ายอะไร จริงๆ จะยกให้เขาหมดก็ยังได้ แต่เธอคิดว่ามีเงินติดกระเป๋าไว้บ้างก็น่าจะดี เผื่อฉุกเฉินหรืออะไรขึ้นมา จะได้ไม่ลำบากจนเกินไป
“แคกๆๆ” ชัชวินทร์ถึงกับสำลักพ่นน้ำออกจากปากเมื่อได้ยินยายเด็กเฉิ่มเชยด้านหน้าพูดแบบนั้น
“คุณชาร์ลเป็นอะไรคะ”
“ให้มันแน่ ที่พูดออกมาคิดดีแล้วใช่ไหม” เขามองอย่างโกรธๆ ก่อนจะเรียกบริการมาสั่งอาหารและรับประทาน
