“เอ่อ... เมื่อคืนมะปรางรอคุณชาร์ลจนเผลอหลับไป ขอโทษนะคะ” เธอทบทวนเรื่องราวทุกอย่าง ก่อนจะตอบเขาด้วยใบหน้าเหมือนจะร้องไห้ เนื่องจากกลัวเขาโกรธเอาอีก
“รอฉันทำไมไม่ทราบ แล้วใครใช้ให้เธอรอ”
“มะปรางคิดว่าหน้าเกลียด ถ้าจะหลับไปก่อนคุณกลับมา แต่พอกินยาเข้าไปก็เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้” เธอพูดอย่างรู้สึกผิด
“ต่อไปที่นอนของเธอนอกห้องโน้น ตรงไหนก็ได้ แต่ไม่ใช่เตียงนี้ หายป่วยแล้วไม่ใช่เหรอ ไม่มีสิทธิ์นอนบนเตียงนี้อีก” เขาเอามือวางทาบบนหน้าผากของเธอ ก่อนจะพลิกร่างลงจากร่างเล็ก มะปรางรีบลงจากเตียงอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว หันรีหันขวางว่าจะทำอะไรต่อดี
“ชุดนอนของเธอนี่มันมีตัวนี้ดีที่สุดแล้วเหรอ” เขาหรี่ตามองชุดนอนเก่าๆ ของเธอ ที่ซีดจนเหมือนผ้าขี้ริ้วในสายตาของเขา
“เอ่อ... ค่ะ เป็นชุดที่คุณแม่ซื้อให้เมื่อห้าปีก่อน” เธอตอบแล้วมองชุดตัวเองด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหน้าเศร้าเหมือนคนที่ซื้อให้จากไปแล้ว ชัช
