รัชวินทร์ตื่นขึ้นมาในอีกหลายชั่วโมงต่อมา เขาควานมือหาร่างนิ่มที่กอดเอาไว้ก่อนหน้าแต่ไม่เจอ จึงค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง เห็นร่างเล็กๆ ของคนอ่อนหวานเรียบร้อย เป็นแม่บ้านแม่เรือนอยู่เสมอกำลังจัดเสื้อผ้าเข้าตู้อยู่ เขาพิงหลังกับหัวเตียง มองเธอเพลิน ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาต้องไล่เธอไปนอนที่อื่นนี่นา จะมานั่งยิ้มบ้า มองเธออยู่ทำไมกันล่ะนี่
“นั่นกำลังจะทำอะไร” เขาแกล้งทำเสียงแข็ง
“จัดเสื้อผ้าเข้าตู้ค่ะ” เธอหันมาตอบเสียงนุ่มอย่างอ่อนหวาน แถมยังยิ้มให้เขาจนคนมองตาพร่า แต่ก็ต้องสลัดรังสีแห่งความหวานปนออดอ้อนของเธอทิ้งไป
“ใครอนุญาตให้เธอมาใช้ตู้เสื้อผ้าของฉัน แล้วก็มานอนห้องนี้มิทราบ” เขาตีหน้ายุ่งใส่เธอ
“เห็นพี่ราร์ดพาแก้วมานอนที่นี่ ไม่ให้แก้วนอนห้องนี้หรอกเหรอคะ” เธอถามเขาตาปริบๆ อย่างไร้เดียงสา
“ก็เธอเอาแต่หลับ ต้องให้ฉันแบกมานี่ ห้องเธอน่ะอยู่ชั้นล่างโน่น”
“งั้นแก้วค่อยมาเก็บของวันหลังนะคะ เพร
