“อ๊ะ!” แก้วกัลยาร้องอุทานเมื่อเขาถอนกายออกห่าง เธอเผลอหยัดสะโพกขึ้นไป ก่อนที่เขาจะฝังกายลงมาแต่ได้เพียงแค่ครึ่งเดียว
“พี่ราร์ดขา... แก้วเจ็บค่ะ” เธอส่ายหน้าด้วยความอึดอัด เขาขยับออกห่างจากกายเธออีกนิดก่อนจะกดลงไป ริมฝีปากก้มลงประทับเสียงหวีดร้องของเธอ ใบหน้าหวานชื้นไปด้วยหยาดเหงื่อ มือที่ประสานกันยิ่งประสานเข้ากันแน่นขึ้นไปอีกเมื่อความรู้สึกวาบหวามที่ถ่ายทอดให้กันและกันปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรง
“อีกนิดเดียวเท่านั้น” เขาก้มลงดูดเม้มยอดอกของเธอ แก้วกัลยาแอ่นอกให้เขาอย่างเสียวซ่าน เป็นจังหวะที่เขากดกายลงมาอีกครั้งอย่างล้ำลึกมิดเม้นเพราะไม่อยากให้เธอทรมานอีกต่อไป
หญิงสาวหวีดร้องแข็งกับสายฝนที่ตกกระหน่ำอยู่ด้านนอก แก่นกายของเขาฝังเข้ามาหมดสิ้น ทั้งเจ็บทั้งเสียวและอึดอัดจนแยกอารมณ์ความรู้สึกไม่ออกว่าอันไหนมากกว่ากัน เธอเหงื่อโซมกาย สะอื้นฮักๆ
เขาแช่กายนิ่งมองเธออย่างกระหาย สาวน้อยแสนบอบบางที่ถู
