หัวใจของมะปรางพองโต เต้นแรงและน้ำตาค่อยๆ ไหลอย่างไม่ทราบสาเหตุ มันแปลกที่เธอตื้นตันจนพูดไม่ออก
“ถ้าพี่รัก ผู้ชายคนอื่นไม่มีสิทธิ์ เพราะพี่เป็นคนขี้หวง” เขาจุมพิตที่หน้าผากของเธอเบาๆ อย่างอ่อนโยน
“และถ้าพี่รัก พี่ก็จะดูแลคนที่รักให้ดีที่สุดยิ่งกว่าชีวิตของพี่” เขาประคองใบหน้าของเธอขึ้นรับจุมพิตเบาๆ ก่อนจะจับมือเธอเดินกลับขึ้นไปบนห้องพัก
“พี่ชาร์ลคะ” เธอเรียกเขาเอาไว้ก่อนจะถึงห้องนอน เขาชะงักหันมามองด้วยสายตาอ่อนโยน
“ว่าไงหืม...” เขาหันมาประจันหน้ากับเธอ ก้มหน้าลงมาใกล้ชิด ลมหายใจเป่ารดกันถนัดถนี่
“มะปรางไม่เคยรักผู้ชายคนไหนมาก่อน จนมาเจอพี่ อาจจะตั้งแต่ตอนนั้นที่พี่ช่วยชีวิตมะปรางเอาไว้” เธอเล่า น้ำตาเริ่มจะไหลอีกแล้ว
“ทำไมหมู่นี้ขี้แยจัง” เขาอุ้มเธอเข้าห้อง ก่อนจะวางลงที่เตียง
“พี่ชาร์ลจำได้หรือเปล่าคะ ว่าเคยช่วยเด็กผู้หญิงโง่ๆ คนหนึ่งเอาไว้”
เขาทำท่าคิดก่อนจะนึกออก “พี่จำได้แล้ว”
