พอพูดคุยกันไป ก็เพิ่งรู้ว่าลุงแก่ๆ ที่เป็นเจ้าของร้านเสียชีวิตไปนานหลายปี เหลือแต่ลูกหลานที่สืบทอดกิจการเล็กๆ นี้มาขายแทน มีเด็กๆ มายืนรอคิวมากมาย บ่งบอกว่ารสชาติความอร่อยและน้ำจิ้มรสเด็ดยังไม่เปลี่ยนแปลง
“เหมาหมดเลยครับ”
“พี่ราร์ดเหมาหมด สงสารเด็กๆ นะคะ เด็กๆ พวกนี้มายืนรอคิวตั้งนาน” เธอบอกเขา มองเด็กๆ อย่างสงสาร
“ก็เหมาหมด แต่ว่าเหมาเลี้ยงเด็กๆ ทุกคน อ้าว... ทุกคนกินฟรีนะครับ พี่เลี้ยง”
“เย้ๆๆ” เสียงเย้ของเด็กๆ ทำให้รัชวินทร์อมยิ้ม แก้วกัลยายิ้มตาม ไม่คิดว่าเขาจะใจดีแบบนี้
“ส่วนเราคนละกี่ไม้ดี” เขาหันมาถามคนที่ยังกุมมืออยู่ไม่วาง
“แก้วกินไม่เยอะหรอกค่ะ”
“พี่ไม่ได้อวดร่ำอวดรวยนะ แค่นึกถึงตอนเด็กๆ แล้วก็อยากเลี้ยงพวกเขาจริงๆ” เขารีบอธิบาย ไม่รู้ว่าทำไมกลัวเธอคิดว่าเขาเป็นเช่นนั้น
“แก้วก็ไม่ได้ว่าอะไรพี่ราร์ดสักหน่อยนี่คะ” เธอยิ้มหวานให้เขา รัชวินทร์เผยอเลื่อนมือไปไล้แก้มนวลอย่
