“ค่ะๆ คุณราร์ด” พุดจีบรับคำอย่างขัดไม่ได้เพราะนั่นคือเจ้านาย สายตาก็มองไปอย่างห่วงใยเมื่อเห็นท่าทีฉุดกระชากลากถูของรัชวินทร์ คนหนึ่งร้อนคนหนึ่งเย็นคงจะไม่มีปัญหาร้ายแรงอะไร
“อ้าว... น้องแก้วไปไหนแล้วล่ะครับ” เอกวิทย์ที่ถือสายไหมกลับมาถึงกับยิ้มค้าง
“คุณราร์ดพาคุณแก้วออกไปแล้วค่ะ แถมยังบอกว่าไม่ต้องรอ จะพาคุณแก้วกลับเอง” พุดจีบพูดอย่างสงสารคุณครูหนุ่ม เพราะอีกฝ่ายหน้าหงอยลงทันที
“เขาสองคนไปไหนกันครับ” เอ่ยถามเสียงแห้ง พยายามปรับสีหน้าให้ดีขึ้นแต่มันไม่ช่วยอะไรเลย
“ป้าก็ไม่รู้หรอกค่ะ ป้ามีหน้าที่ขายผักกับรานีให้หมดเท่านั้นแล้วกลับบ้าน”
“สายไหมครับป้า ผมฝากให้น้องแก้วด้วยนะครับ น้องบอกว่าอยากกิน” เขายื่นถุงสายไหมให้ป้าพุดจีบ
“ได้ค่ะ ป้าจะบอกให้นะคะ”
“ผมต้องขอตัวก่อนนะครับ ขอโทษที่ไม่ได้ช่วยขายผักต่อ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ป้าเข้าใจ” พุดจีบกับรานีมองตามหลังคุณครูหนุ่มที่เดินคอตกออกไปก็นึกส
