“ขายแต่ผัก ถ้าไม่ซื้อก็ไปไกลๆ แม่ค้าไม่ขาย ชัดไหม”
“พี่ราร์ดไปพูดแบบนั้นได้ยังไงคะ เขาแค่ล้อเล่นเท่านั้นเองนะคะ” แก้วกัลยาหันไปปราม ขณะลูกค้าหนุ่มถอยหนีแทบไม่ทัน ผักบงผักบุ้งไม่ซื้อมันแล้ว
“มันพูดจาน่ากระทืบ มีอย่างที่ไหนจะขอซื้อแม่ค้า แก้วก็เหมือนกันไปยิ้มให้มันทำไม”
“เอ่อ... คือแก้วคิดว่าพี่เขาล้อเล่นนะคะ ทำไมพี่ราร์ดต้องโกรธด้วยคะ”
“ล้อเล่นบ้าบออะไร มันมองแก้วตาหวานเยิ้ม พี่เห็นอยู่ว่ามันจีบแก้ว” คนไม่พอใจพูดด้วยใบหน้าบึ้งตึง
“ถ้าพี่ราร์ดทำหน้ายักษ์แบบนี้ เราจะขายผักไม่ได้นะคะ” เธอพยายามเตือนเขา เพราะเขาทำหน้ายักษ์กับผู้ชายทุกคนที่ยิ้มเข้ามาทักทายที่ร้านและจะซื้อผักไปทำอาหาร
“ขายไม่ได้ก็ช่าง ผักพวกนี้จะสักกี่บาทกันเชียว พี่เหมาหมดเองหมดยังได้”
“แก้วรู้ค่ะว่าพี่ราร์ดเหมาเองหมดได้ แต่พี่ราร์ดจะเหมาไปทำอะไรคะ”
“ทำกับข้าวกินก็สิ้นเรื่อง บ้านเราก็ต้องทำกับข้าว”
“แล้วกินหม
