“พี่ราร์ดเก็บตำลึงไปสิคะ” เธอยิ่งอึดอัดเมื่อเห็นเขาจะตามมารังแกเธอให้ได้ คนอะไรปากว่ามือถึง คิดแต่จะจูบ จะกอด จะหอมอยู่ร่ำไป
“พี่อยากเก็บใกล้ๆ แก้ว ถ้าแก้วเก็บตำลึงพี่ก็อยากเก็บตำลึงด้วย” เขาตอบหน้ามึน ตื้อไม่เลิกรา อุตส่าห์ตามมาถึงที่นี่ ใครจะยอมไปอยู่ไกลๆ จากเธอกันเล่า
“ช่วยกันเก็บจะได้เร็วๆ ไงคะ” เธอหมายถึงเก็บคนละชนิดกัน แต่เขาคิดว่าเธอกำลังชวนให้ช่วยกันเก็บพืชผักชนิดเดียวกัน
“ช่วยกันเก็บตำลึงให้เสร็จ แล้วไปเก็บชะอมพี่ว่าน่าจะดี” เขายื้อมือเธอเอาไว้ ย้ำให้เธอรับรู้ว่าเขาไม่ปล่อยให้เธอห่างตัวไปได้
“ค่ะ” รับคำเพราะไม่ชอบขัดใจใคร อีกทั้งเขายังวางตะกร้าลงแล้วกุมมือเธอเอาไว้ เหมือนกลัวเธอจะหนีหายไปไหน แก้วกัลยาได้แต่อ่อนใจเพราะดูแล้วคนอย่างรัชวินทร์ไม่ชอบให้ใครขัดใจ
“กุมมือเอาไว้แบบนี้ น้องแก้วจะได้ไม่หนีพี่” พูดแล้วยิ่งกระชับมือนิ่มเอาไว้
“โธ่... พี่ราร์ดคะ แก้วไม่หนีไปไหนหรอกค่ะ ปล
