บทที่ 1 พบกันอีกครั้ง 1/1
1092 คำ
6 กุมภาพันธ์ 2023 เกิดแผ่นดินไหวที่ประเทศตุรกีและซีเรียโดยที่ภาคใต้และภาคกลางของตรุกีได้รับความเสียหายหนัก อาคารหลายหลังพังถล่มลงมาและมีประชาชนได้รับบาดเจ็บเรือนแสนรวมทั้งมีผู้เสียชีวิตมากกว่าสามหมื่นห้าพันคนในตุรกี
มาวิน นายแพทย์หัวหน้าแผนกศัลย์กรรมประสาทที่เพิ่งออกจากห้องผ่าตัดมา เห็นข่าวเข้าก็ได้รับการประสานงานให้เข้าเป็นทีมแพทย์เฉพาะกิจของUNซึ่งเป็นทีมอาสาจากโรงพยาบาล S
“กรกับคณิณเตรียมตัว เราต้องบินด่วนไปตุรกีเพื่อช่วยทีมแพทย์ของที่นั่น”
“ฮะ...อะไรนะครับ”ขณะที่มาวินเลี่ยงมารับโทรศัพท์ ทั้งชวกรกับคณิณที่ยืนดูข่าวในห้องพักแพทย์ก็ทำหน้าตื่นทันทีหลังได้ยินเสียงร้องบอกของหัวหน้าแผนก
“เราได้บินพร้อมเที่ยวบินของกองทัพที่ส่งทีมกู้ภัยไปช่วยเหลือ กลับไปเก็บของคืนนี้เลย” มาวินว่าจบก็เตรียมส่งเคสที่เหลือของตัวเองที่ไม่ด่วนมากให้กับแพทย์ท่านอื่นรับผิดชอบไป ส่วนเคสด่วนเขาก็จะประสานให้กับเพื่อนที่อยู่โรงพยาบาลใกล้เคียงมารับเคสพิเศษ โดยท่านผอ. โรงพยาบาลอนุมัติแล้ว
เวลาตีห้า เครื่องบินของกองทัพโหลดอุปกรณ์ที่จำเป็นขึ้นลำ ส่วนเครื่องมือแพทย์ที่มีน้ำหนักมากจะส่งตามไปทีหลังโดยเที่ยวบินพานิชย์
ทีมโรงพยาบาล S นำทีมโดยหมอมาวิน หมอชวกร หมอคณิณ เพื่อนรุ่นเดียวกัน และรุ่นน้อง Resident (กำลังศึกษาแพทย์เฉพาะทาง) เดินทางมาร่วมทีมครั้งนี้ด้วย
“คณิณ นายประสานอีกโรงพยาบาลหนึ่งหรือยังว่า ทีมแพทย์ที่จะไปด้วยมาพร้อมแล้วหรือยัง” มาวินได้รับประสานจากโรงพยาบาลDK ว่าจะมี Resident ที่จะจบในปีนี้ร่วมทีมไปด้วยหนึ่งคนสาขาศัลยแพทย์ระบบประสาทเช่นเดียวกัน เนื่องจากแพทย์ที่โน่นขาดแคลนแพทย์ทางด้านนี้
“มาแล้วโน้นไง”
ร่างเล็กที่หอบเอากระเป๋าเป้ใหญ่ขึ้นหลังวิ่งมาที่บริเวณจุดนัดรวมพลเช็กก่อนขึ้นเครื่อง ร่างที่วิ่งฝ่าลมที่คล้ายกำลังจะมีพายุฝนก็ไม่ปานเพราะแรงลมนั้นแทบหอบเอาร่างที่เพรียวบางของเมริษาปลิวไปตามแรงที่พัดโหมกระหน่ำ
เมื่อมาหยุดอยู่บริเวณที่รวมพลเช็กชื่อ สายตาของเธอก็พลันสะดุดเข้ากับหัวหน้าทีมที่เธอไม่ทราบชื่อในตอนแรก แต่เมื่อเห็นเขาถือรายชื่ออยู่ก็เข้าใจได้ทันที
5 ปีแล้วสินะ!
เธอคิดในใจ เธอหย่ากับเขามาห้าปีแล้วหลังจากตัดสินใจแต่งงานกับเขาได้เพียงปีเดียว
“เอ้าเมย์” ชวกรที่ยิ่งกว่าเซอร์ไพส์เพราะว่าเขารู้จักกับเมย์เป็นอย่างดีเนื่องจากเป็นอดีตภรรยาของไอ้เพื่อนจอมเย็นชามาวิน จนเมียต้องหย่าหนีเพราะเอาแต่บ้างาน
สายตาที่ทอดมองเธอนั้นไม่กระพริบ ยอมรับว่าเธอเปลี่ยนไปจากเมริษาคนเก่า ที่เขินอายและไม่มั่นใจ รวมทั้งขี้กลัวไปหมดเสียทุกอย่างกระทั่งเมนูปลาที่มันมีตาปลามาด้วยเธอจะไม่กินมัน เพราะเหมือนมีบางอย่างมองหน้าเธออยู่
เมริษาไม่ได้ทักทายเขา เพียงแต่ยกยิ้มให้พอเป็นมารยาท แล้วก็เลี่ยงไปนั่งรอขึ้นเครื่อง
เจ้าของนัยน์ตาสีนิล มองมายังร่างของเธออย่างแปลกใจระคนไม่พอใจอยู่ในทีที่เธอไม่คิดจะทักทายเขาที่เป็นอดีตสามีเลยสักนิดเดียว
เลือดเย็น!
เขาได้แต่คิดอยู่ลำพังจวบจนเรียกขึ้นเครื่องพร้อมกัน มาวินลุกขึ้นก่อนแล้วฉวยเอากระเป๋าของเธอขึ้นตามไปด้วย ทำให้เจ้าของกระเป๋าทำหน้าเหลอหลา ทั้งหันไปสบตากับ ชวกรเพื่อหาคำตอบ
แต่ชายหนุ่มได้แต่เพียงไหวไหล่ด้วยไม่รู้ว่าจะตอบเช่นไรดี ทั้งที่ไอ้เพื่อนนั่นมันก็ปากแข็งไม่ยอมพูดอะไร หลังหย่าก็เอาแต่ทำงานตลอดจนไม่รู้ว่าตอนนี้มันคิดอะไรอยู่
เมริษาจำต้องไปนั่งประจำตำแหน่งใกล้กับเขาเพราะสัมภาระโดนเขาแย่งไปแล้ว
“ระยะเวลาการบินไปลงที่สนามบินคอนยา 14 ชั่วโมงโดยประมาณ ขอให้ทุกคนปลอดภัย” หลังจากเช็กชื่อเสร็จแล้วเจ้าหน้าที่ก็ประจำเครื่อง แล้วเครื่องบินก็เทคออฟขึ้นทันที
เธอนั่งอยู่ข้างเขารู้สึกเหมือนมีพลังงานบางอย่างกำลังทำให้เธอรู้สึกอึดอัด แล้วผู้ทำลายความเงียบก็ต้องเป็นมาวิน เพราะเธอเลือกจะเงียบตลอดที่นั่งมากว่า 15 นาทีหลังเครื่องบินขึ้นบินแล้ว
“ทำไมถึงเลือกสาขานี้”
“คงคิดแบบเดียวกับคุณ” เธอตอบโดยมองตรงไปไม่มองหน้าเขา
“Resident ปีสุดท้ายแล้วตัดสินใจจะไปอยู่โรงพยาบาลที่ไหนหรือยัง”
“ยัง”
“ย้ายมาอยู่ โรงพยาบาล S หลังจากกลับจากตรุกีผมจะทำเรื่องให้แล้วจะคุยกับผอ. เอง” แน่นอนว่าคู่ Fellow ต้องเป็นเขาคนเดียวเท่านั้นเป็นคนอื่นไม่ได้
เธอหันมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา คนที่ไม่ค่อยพูดอย่างมาวินหัดพูดเยอะตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“ฉันจัดการตัวเองได้”
“คุณแค่ทำตาม ผมสั่งเข้าใจไหม” สั่งจบเขาก็เลือกจะหลับตาหนีหน้าเธอแล้วปล่อยให้คนที่ไม่เข้าใจอย่างเมริษาอึ้งไปคนเดียว
‘ต้องการอะไรพี่วิน!’
ปี 2018 เมริษาเป็นExtern อยู่ทีมเดียวกับมาวินและเธอก็ชื่นชอบเขาเป็นพิเศษ
“แกไปสนามบาสกันไหม วันนี้พี่มาวินกับพี่คณิณลงแข่งด้วยแหละ”
“จริงเหรอแก”
“อื้ม”
แม้ว่า Extern อย่างสองสาวจะเรียนหนักขนาดไหน แต่เรื่องส่องรุ่นพี่ในคณะนั้นไม่เคยว่างเว้น
“ถ้าพี่มาวินชนะเราเลี้ยงข้าวพี่เขาดีไหมในฐานะที่ช่วยติวให้พวกเรา” กอบัวเพื่อนสาวเสนอไอเดียให้กับเมริษาเพราะรู้ว่าพี่มาวินคือชายในดวงใจของเพื่อนรักมาตลอดแต่ทว่าไม่มีโอกาสได้สานสัมพันธ์ใดเลยด้วยซ้ำ
“ได้” เมริษายิ้มแล้วก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายวิดีโอทั้งภาพนิ่งขณะที่รุ่นพี่ในดวงใจชู้ดบาสลงห่วงเก็บสามแต้มเกือบทุกลูก
เมื่อจบเกมฝ่ายพี่มาวินเป็นฝ่ายชนะเธอจึงวิ่งไปหาเขาโดยการช่วยถีบของเพื่อน
“พี่วินน้ำค่ะ” เธอยื่นน้ำที่ซื้อมาให้เขา
- ผู้เขียน
