ส่วนเกินที่มีลมหายใจ

บทที่ 1 พบกันอีกครั้ง 1/2

“พี่เอาน้ำที่นี่ก็ได้”

“เมย์ซื้อมาแล้วนะคะรับหน่อยเถอะ น้องเสียใจแย่” เมริษาคะยั้นคะยอรุ่นพี่หนุ่มด้วยรอยยิ้มใสซื่อ

“ไปทานข้าวด้วยกันเลี้ยงขอบคุณที่ช่วยติวหนังสือให้พวกเราได้ไหมคะ”

“ไม่เป็นไรหรอกเรื่องเล็กน้อย”

“ไม่ได้นะคะ นัดกันแล้วไปเถอะ ร้านนี้หนึ่งทุ่มห้ามเลทนะคะ” เธอบอกเสร็จสรรพแล้วก็รีบวิ่งออกไป เพราะตอนนี้ใบหน้าของเธอแดงก่ำไปหมดแล้ว จนต้องแอบมาหลบหลังเสาด้วยไม่รู้ว่าเอาความกล้าชวนผู้ชายไปกินข้าวครั้งแรกมาจากไหนกัน

“เป็นไงเมย์” กอบัวรีบวิ่งมาหาเพื่อนเพื่อลุ้นผล

“ฉันมัดมือชกพี่วินแล้วยังไงก็ต้องมา”

“งั้นก็ไปเตรียมตัวกันดีกว่า วันนี้เธอต้องสวยที่สุดเดทแรกของเมริษา”

เมื่อเพื่อแซวอย่างนั้นเมริษาก็เขินหนักกว่าเก่า แต่ก็ยอมให้เพื่อนแต่งหน้าทำผมแต่โดยดี

เธอเลือกชุดที่คิดว่าน่ารักที่สุดแต่ยังคิดใส่แว่นแม้เพื่อนจะให้ใส่คอนแทคเลนส์แล้ว แต่กลัวประหม่าเพราะไม่คุ้นชินแล้วจะเผลอทำตัวโก๊ะต่อหน้าพี่เขา

“ก็ได้ลุคสาวเนิร์ดใส ๆ ก็แซ่บได้” กอบัวให้กำลังใจเพื่อนก่อนจะจับจูงไปพบกับเพื่อนคนอื่นที่หน้าร้านชาบูฮอตพอตหมาล่าเจ้าดังที่มีสูตรจากเมืองจีนมาเปิด

“มากันครบยัง” กอบัวนำทีมเช็กชื่อแล้วก็นำไปโต๊ะที่จองไว้ด้านบน

เมริษาชะโงกหน้าหาพี่มาวินกลัวจะไม่มา เธอนั่งตรงหน้าต่างแล้วก็มองหารถของเขา

ราวทุ่มครึ่ง มาวินก็มาถึงร้านโดยเขาไม่ได้มาคนเดียวทั้งยังจับมือผู้หญิงคนหนึ่งเดินขึ้นแล้วส่งยิ้มทักทายให้กับทุกคน

“ขอโทษทีนะ พี่มาสาย” มาวินเอ่ยอย่างสุภาพก่อนแนะนำตัวแฟนสาวให้กับคนอื่น ๆ ในโต๊ะได้รู้จัก

“นี่เขมจิรา รุ่นพี่พวกนายคณะธุรกิจระหว่างประเทศ”

สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ

เสียงทักทายรุ่นพี่สาวอีกคนที่เป็นแฟนของรุ่นพี่ดังขึ้น วันนี้กลุ่มนักศึกษาแพทย์เหมาโต๊ะด้านบน ทำให้ส่งเสียงโหวกเหวกเต็มที่

เมริษารู้สึกว่าวันนี้อาหารไม่มีรสชาติไปเสียดื้อ ๆ เธอกินมันอย่างขอไปทีเคี้ยวกว่าจะกลืนแต่ละคำใช้เวลายาวนานนัก

กอบัวมองหน้าเพื่อนสาวที่ตอนนี้หม่นหมองนักจนอดสงสารไม่ได้ พวกเธอก็ไม่ได้เช็กให้ดีก่อนว่าพี่มาวินนั้นมีแฟนแล้ว

“เขม...ไม่อร่อยเหรอ” มาวินเห็นแฟนสาวกินนิดเดียว จึงถามด้วยความเป็นห่วง

“เปล่าหรอกวิน เขมแค่กินมาบ้างแล้ว” เขมจิรามองหน้าแฟนหนุ่มที่ไม่ได้เจอมาครึ่งปีด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยว

เธอและเขาตกลงแต่งงานกัน ในอีกสองเดือนข้างหน้าเพราะว่าเขมกำลังจะบินไปต่างประเทศ แล้วคุณแม่ของเขาก็อยากให้ลูกเป็นฝั่งเป็นฝาเสียที มัวแต่ทำงานแล้วก็เรียนหนักมาตลอด

“ถ้าอย่างนั้นกลับกันเลยก็ได้นะ ถ้าไม่สนุก” มาวินใส่ใจความรู้สึกของเขมจิรามาก จนคนที่นั่งข้าง ๆ อย่าง

เมริษารู้สึกอิจฉาที่เขาใส่ใจคนรักอย่างนี้ จนอยากให้ตัวเองไปอยู่ตรงนั้นแทน

เขมจิราไม่ได้อึดอัดที่มาทานอาหารกับรุ่นน้อง แต่เธอไม่รู้จะเริ่มต้นพูดกับมาวินอย่างไรดี

หลังมื้ออาหารมาวินและเขมจิราเดินจับมือมาด้วยกัน ท่ามกลางสายตาที่แสนเจ็บปวดของเมริษาที่แทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ดีที่วันนี้คิดเอาแว่นตามาใส่ไม่เช่นนั้นคงไม่มีอะไรบดบังสายตาของทุกคน

เธอเดินตามเขามาด้านล่างเพื่อนจะชำระเงินเลี้ยง ๆ เพื่อนแล้วกลับไปอ่านหนังสือเพื่อสอบ แต่เมื่อลงมาได้เพียงสองเก้าก็เห็นสองร่างที่หยุดคุยกันอยู่

“เขมกลับเองก็ได้วินจะได้ไม่เสียเวลา”

“ได้ยังไง ผมต้องไปส่งสิ” มาวินมีเวลาให้เขมน้อยมากเขาต้องเรียนหนักและทำงานหนัก เมื่อได้พบกันเขาก็อยากใช้เวลาให้มากที่สุด

เขมจิราถอนหายใจ ก่อนจะตามเขาขึ้นรถไป โดยมี

เมริษาที่มองตามทั้งคู่ไปด้วยสายตาที่อกหักแบบหัวใจสลายไม่เหลือชิ้นดี

เธอต้องกลับไปรักษาใจก่อน และหลังจากนั้นเธอก็ไม่เข้าใกล้หรือทักทายมาวินอีกเลย เพราะกลัวว่าตัวเองจะหลงรักคนมีเจ้าของ ซึ่งจริง ๆ รักไปนานแล้ว

“เมย์เป็นอะไร” มาวินแปลกใจทำไมช่วงนี้หลบหน้า แล้วเธอก็เดินจากไป ไม่ตอบคำถามเขา หรือมีเรื่องเครียด

ผ่านไปราวหนึ่งอาทิตย์ เมย์ก็ยังคงหลบหน้าเขาเช่นเดิม จนเมื่อผ่านมาได้ยินเขาทะเลาะกัน

“เลื่อนงานแต่งออกไปก่อนได้ไหม”

“ทุกอย่างจองไว้หมดแล้ว”

“แค่เลื่อนไม่ได้ยกเลิก”

“คุณก็รู้ว่าแม่ผมรอวันนี้มาขนาดไหน เลื่อนตารางของคุณออกไปไม่ได้เหรอ”

เสียงที่ทะเลาะกันดังออกมาด้านนอกทำให้เมริษาที่กำลังจะเข้าไปในห้องพักแพทย์ยืนอยู่ด้านหน้าไม่กล้าเข้าไป

“คุณก็ไม่เคยเข้าใจเขม”

“คุณก็ไม่เคยเปลี่ยน” เขมจิราได้ฟังดังนั้น จึงเดินเข้าไปหยิบกระเป๋าบนโต๊ะแล้วก้าวออกไป

เสียงเปิดประตูทำให้เมริษาที่ยืนอยู่หน้าห้องสะดุ้ง

“ขะ...ขอโทษค่ะ” เขมจิราปรายตามองก่อนจะหุนหันเดินออกไปจากตรงนั้นเสีย เธอไม่อยากมองหน้าของมาวินตอนนี้

เมริษายืนอยู่หน้าห้องอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ไม่กล้าเข้าไปเพราะพี่มาวินก็ยังหัวเสียอยู่ไม่หาย จนสุดท้ายเธอเลือกจะเดินออกไปจากตรงนั้นแทน

ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ เขมจิราที่คิดว่าจะบอกเลิกมาวินสักที เพราะเธอนั้นไม่อาจจะอยู่อย่างหวาดระแวงต่อไปได้อีกแล้ว

“เขม...พรุ่งนี้มาคอนโดผมนะ” มาวินตั้งใจจะเซอร์ไพรส์เรือนหอที่ตกแต่งในแบบฉบับที่เขมจิราชอบ เขาตั้งใจทำมันอย่างดีเพื่อคนที่เขารัก

“งั้นเข้าไปวันนี้ดีกว่า ตอนเย็นเจอกันนะ”

และแล้วงานก็เข้ามาวินเนื่องจากเขาสั่งให้แก๊งรุ่นน้องไปช่วยทำความสะอาดเพื่อต้อนรับเขมจิรา โดยหารู้ไม่ว่าพวกรุ่นน้องคนอื่นออกไปหมดแล้วเหลือแต่เมริษาที่ยังทำอยู่คนเดียว

มาวินวิ่งขึ้นมาล่วงหน้าเพื่อจัดการเจ้ารุ่นน้องทั้งหลายให้ออกไป ก่อนที่เมย์จะมา เมื่อเข้ามาถึงห้องกลับพบกับห้องที่ว่างเปล่าก็เบาใจแต่เสียงที่ดังเหมือนขัดอะไรในห้องน้ำนั่น

“เมย์!” เขาผลักประตูออกไป เห็นรุ่นน้องสาวยืนขัดห้องน้ำอยู่ลำพังก็ตกใจ

ติ๊งต่อง! เสียงกริ่งหน้าห้องดังทำให้หัวใจของมาวินหล่นวูบไปที่ตาตุ่ม

“ชิบหายแล้ว!”