“ตอนเราอยู่กันสองคนเรียกพี่วินเหมือนเดิมได้ไหม” น้ำเสียงอบอุ่นที่เจือความเศร้าทำเอาคนที่ถูกขอร้องใจหาย ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร แต่ว่าเธอรู้สึกเป็นห่วงชอบกล
“ก็ได้ค่ะ เวลาเมย์อยู่กับพี่วินที่บ้านของพี่วินเท่านั้นนะถึงจะเรียก” ไม่รู้ว่าการตัดสินใจครั้งนี้ของเธอจะผิดพลาดอีกไหม แต่ก็ขอลองเสี่ยง
“หายโกรธพี่แล้วใช่ไหม”
เธอส่ายหน้าเป็นคำตอบทำเอาเขาขมวดคิ้วจนเป็นปม
“คุยดีด้วยไม่ใช่จะกลับเป็นเหมือนเดิมนะ”
“แล้วทำต้องทำยังไง”
“เมื่อก่อนเมย์จีบพี่วินแล้ว คราวนี้เปลี่ยนเป็นพี่วินมาจียเมย์บ้างดีไหมคะ”
“หน็อยลูกเล่นเยอะจริงนะเรา” เขาเอามือบีบจมูกเธอไปมาจนคนตัวเล็กร้องท้วง รอยยิ้มของมาวินทำให้
เมริษารู้สึกมีความสุข เธอพลาดช่วงเวลาดี ๆ กับเขาตั้งมากมายเพราะทิฐิตัวเดียวแท้ ๆ
“ทานข้าวกันค่ะ ไข่เจียวร้อน ๆ เดี๋ยวเย็นหมด”
เขารีบมานั่งที่โต๊ะรอเธอมาเสิร์ฟอาหารเย็นแสนอร่อย แค่ไข่เจียวแสนธรรมแต่ได้ท
