“ว้าย...หมอมาวิน” เสียงกรีดร้องของพยาบาลหน้าห้องเรียกให้แพทย์ที่อยู่ในห้องพักกรูกันออกมา รวมทั้ง
เมริษาด้วย
“พี่ครับเป็นอะไรครับ”
เขาจับแขนคณิณแน่น แล้วกระซิบทั้งที่หลับตา
“พาฉันไปพักแค่เป็นลม เหนื่อยมาก” หมอคณิณพยักหน้าแล้วพยุงมาวินไปพักในห้อง เมริษานั่งอยู่ข้าง ๆ เขาจับมือไว้แน่น คนเหล็กของแผนก จู่ ๆ เป็นลมได้ยังไงกัน
มาวินหลับไปร่วมสามชั่วโมงจนตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว เธอรับหน้าที่ดูแลเขาแทนเพราะวันนี้ไม่มีเวร ภายใต้ใบหน้าที่คล้ำลงขอบใต้ตาแทบจะเป็นหมีแพนด้า ยิ่งมองเธอก็ยิ่งสงสาร
“เหนื่อยมากไหมคะ” เขาต้องเหนื่อยแค่ไหนกันถึงได้หมดแรงเป็นลมขนาดนั้น
“เอาเมย์ก็เหนื่อยมากหน่อย กว่าจะปราบให้สงบได้” เสียงแหบเครือพูดออกมาทำเอาคนที่นั่งเฝ้าอยากจะบิดแขนให้เขียวนักเชียว
“นี่แนะ...ทะลึ่ง”
“โอ๊ย...ผมป่วยอยู่นะ รุนแรงกับคนป่วยได้ยังไง” มาวินลืมตามองเธอด้วยรอยยิ้ม ความอ่อนล้าเมื่อตอนบ
