“เดินเข้ามาทางประตู” คำตอบของเขาทำให้เธออยากเอาไม้หน้าสามฟาดสักทีสองที
“ออกไปเลย” เธอผลักเขาแล้วกดรีโมทย์เปิดไฟในห้องในสว่างขึ้น
“นอนด้วยนะ...คิดถึง”
“มาคิดถึงอะไร” เธอว่าเสียงห้วน คนอย่างเขาจะมาคิดถึงอะไรกับเธอ อยู่มาได้ตั้งหลายปีไม่เห็นคิดถึงเลย
“คิดถึงเมย์ที่กำลังจะกลับมาเป็นเมีย”
คำตอบของเขาเรียกความเขินอายจากคนที่โดนกอดตอนหลับได้อย่างดี สังเกตจากใบหน้าหวานเริ่มเปลี่ยนสีเป็นแดงระเรื่อและลามไปจนถึงใบหู
“ฉันไม่ใช่เมียของคุณ”
“เคยเป็นแล้ว”
“แต่ไม่ใช่จะเป็นอีกไม่ได้” เขาไม่ลดละเถียงเธอไม่ตกฝาก เธอก็ไม่ยอมเขาเช่นกัน
“เลิกเล่นกับความรู้สึกของฉันสักที คุณไปแล้วก็ไปเลย ส่วนฉันก็เลือกทางเดินชีวิตของฉัน เราสองคนเหมือนเส้นขนานกันแล้ว อย่าพยายามรื้อฟื้นเลยนะ”
คำพูดตัดเยื้อใยทำให้ใบหน้าเย็นชาบึ้งตึงอย่างไม่พอใจ เขาจะปล่อยเธอไปได้อย่างไรในเมื่อเธอคือความสุขเดียวของเขา
“ไม่...ตราบใดที
