เมียวิศวะ 10 | นิสัยรวย
1633 คำ
“พี่สายฟ้า…”
ภาพสายฟ้ากำลังยืนดักรอในชุดนักศึกษาทำให้เธอไม่กล้าเดินต่อ หยุดอยู่ห่างจากเขาไกลพอสมควร วินาทีที่เห็นเขาหัวใจเธอพลอยกระตุกวูบ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขามาทำอะไรที่นี่
เขามาหาเธอ
เธอสูดลมหายในเข้าเต็มปอด ก่อนจะตวัดสองเท้าเดินต่อ ตั้งใจเมินแต่ทว่ากลับโดนสายฟ้าคว้าแขนเอาไว้
หมับ
“คุยกันก่อนสิ” น้ำเสียงอ่อนโยนจากสายฟ้าทำให้หัวใจลิตากระตุกวูบอีกครั้ง
“ต้องคุยอะไรกันอีกคะ ในเมื่อคุยจบไปตั้งนานแล้ว” เธอตอบเขากลับไปเสียงเรียบ เรื่องระหว่างเธอและเขาจบไปตั้งนานแล้ว จบไปตั้งแต่วันที่จับได้ว่าเขานอกใจเธอไปมีอะไรกับคนอื่น แถมยังเป็นคนที่เคยบอกว่า ‘ไม่ได้คิดอะไร’
“พี่ขอโทษสำหรับทุกอย่าง ขอโทษที่ทำให้ลิตาเสียใจ และขอโทษที่…”
“คำขอโทษของพี่สายฟ้ามันไม่มีความหมายกับลิตาอีกแล้ว พี่สายฟ้าน่าจะคิดก่อนทำ ไม่ใช่พอเสียลิตาไปแล้วค่อยมาคิดทีหลัง ต่อให้พี่สายฟ้าขอโทษลิตาอีกกี่ครั้ง ลิตาก็ไม่มีวันกลับไปค่ะ” เธอเด็ดขาด เป็นคนนึงถ้ามีแฟนแล้วรักแฟนมาก แต่ถ้าได้เกลียด แม้แต่หน้าก็ไม่อยากมอง ถ้าสายฟ้าและเธอเลิกกันด้วยดี เธอคงให้สถานะ ‘เพื่อนที่ดี’ แก่เขาได้
การเลิกกันของเขาและเธอดันจบไม่ดีเนี่ยสิ มันเลยทำให้เธอไม่สามารถให้อภัย และให้สถานะ ‘เพื่อนที่ดี’ แก่เขาได้
ต่อให้รักสายฟ้ามากแค่ไหน เธอก็ไม่มีวันมองข้ามความผิดของเขา และกลับไปเป็นของตายเหมือนเดิมอย่างแน่นอน!
“พี่รู้ว่าสิ่งที่ทำลงไปมันไม่น่าให้อภัย แต่พี่ยังรักลิตาอยู่ พี่อยากขอโอกาสแก้ตัวอีกครั้ง”
“ถ้าพี่สายฟ้ารักลิตาจริง พี่จะไม่มีวันนอกใจลิตา” เธอบิดแขนตัวเองออกจากการเกาะของสายฟ้าและตวัดเท้าเดินต่อ ไม่วายจะโดนเขาตามมาจับเอาไว้ เธอพยายามสะบัดเขาออกจนตัวเองพลาดท่าตกบันได
หมับ!
ร่างเธอไม่ได้กระแทกลงพื้น เพราะมีใครบางคนรับเอาไว้ก่อน หากไม่ได้เขาคนนั้น เธอคงแย่…
“ไอ้คิมหันต์…”
สายฟ้าเรียกชื่ออริตัวเองที่เข้ามารับลิตาเอาไว้ หญิงสาวเมื่อได้ยินชื่อนั้นก็รีบหันไปมองทันที และพบว่าเป็นคิมหันต์จริงๆ
“ถ้าเมื่อกี้กูมาไม่ทันรับลิตา ป่านนี้เธอคงกลิ้งตกบันได บาดเจ็บเพราะมึงไปแล้ว” คิมหันต์พูดพลางเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง
“มึงมาเสือกอะไรด้วย”
“แล้วทำไมกูจะเสือกไม่ได้ อะไรที่เป็นเรื่องของมึง…กูเสือกหมดนั่นแหละ” ประโยคหลังคิมหันต์ปรายสายตาไปมองลิตาซึ่งยืนข้างๆ ทำให้สายฟ้ารู้ทันว่าอีกฝ่ายคิดจะทำอะไร
“มึงอย่ามายุ่งกับลิตา” สายฟ้าเค้นเสียงลอดไรฟัน มองคิมหันต์ด้วยสายตาวาวโรจน์
“ลิตาไม่ใช่ของมึงแล้ว อย่าหวงก้างดิวะ”
“ไอ้เหี้ยคิมหันต์!”
ผลัก!
“พอได้แล้วพี่สายฟ้า!” เธอเข้าไปผลักสายฟ้าที่กำลังพุ่งเข้าใส่คิมหันต์ออก พร้อมทั้งตวาดเสียงใส่เขา
“ปกป้องมันเหรอ?”
“ลิตาไม่ได้ปกป้องใคร แต่เขาพูดถูก ลิตาไม่ใช่พี่แล้ว พี่จะมาหวงก้างลิตาทำไม”
สายฟ้ารู้สึกจุกที่กลางอก เมื่อได้ยินลิตาพูดแทงใจดำ
“เราต่างคนต่างอยู่เถอะนะคะ ลิตาให้อภัยพี่ไม่ได้จริงๆ”
“กำลังจะบอกพี่ทางอ้อมใช่ไหม ว่าลิตากับไอ้คิมหันต์…”
“ลิตาไม่ใช่ของใคร อย่าเข้าใจผิด” เธอสวนเขาขึ้นอย่างรู้ทันว่าสายฟ้าต้องการพูดอะไร
“พี่จะบอกอะไรให้ฟังนะ พี่ยังเลวไม่ได้ครึ่งนึงของมันเลย!” สายฟ้าพูดพร้อมกับชี้หน้าใส่คิมหันต์
รู้จักคิมหันต์ดี ถึงเขาจะเลวยังไง แต่ยังเลวไม่สู้คิมหันต์เลยด้วยซ้ำ! การที่ลิตาเข้าไปพัวพันกับคนอย่างมันไม่ใช่เรื่องดี ครอบครัวมันมีอิทธิพลมาก เรื่องศัตรูไม่ต้องพูดถึง รายล้อมอยู่รอบตัว เพียงแค่ลิตาก้าวเข้าไปอยู่ในโลกเดียวกับคิมหันต์ ชีวิตเธอก็เปลี่ยนไปตลอดกาลแล้ว…
หลังจากสายฟ้าเดินออกไป ลิตายืนนิ่งโดยมีคิมหันต์อยู่ข้างๆ ไม่มีครั้งไหนที่เจออดีตแฟนหนุ่มแล้วไม่ทำให้เธอนึกถึงเหตุการณ์ในวันที่เขานอกใจไปมีอะไรกับคนอื่น
ยังคงรู้สึกเสียใจอยู่ตลอด…
“ไปกับฉัน” คิมหันต์คว้าข้อมือลิตาแล้วพาเดินออกไป
“จะพาฉันไปไหน”
“ไม่อยากไปหาแม่เหรอ?”
พอได้ยินว่าเป็นเรื่องแม่เท่านั้นแหละ จากมีความคิดอยากต่อต้านก็ยอมเดินไปกับคิมหันต์อย่างไม่ขัดขืน แม้ลึกๆ ไม่อยากไปกับเขาก็ตาม
“ขึ้นรถ”
เธอมองรถคันหรูของคิมหันต์ ก่อนจะดึงสายตากลับไปมองเขา
“เดี๋ยวฉันไปเอง” รถหรูเขาแพงเกินไปสำหรับคนอย่างเธอ แพงจนไม่กล้านั่ง มองด้วยตาเปล่าก็รู้แล้วว่าราคาน่าจะหลายสิบล้าน
“อย่าให้ฉันได้พูดซ้ำอีกรอบ”
เธอยอมเข้าไปนั่งในรถตามที่เขาบอก เห็นว่าพาไปแม่หรอกนะเลยยอม ตอนนี้ยอมไม่แผลงฤทธิ์กับเขาไปก่อน ต่อให้ไม่ชอบขี้หน้าคิมหันต์มากแค่ไหน อย่างน้อยเขาก็เป็นคนช่วยทำให้แม่เธอได้ผ่าตัด
คิมหันต์ขับรถออกจากมหา’ลัย เขาไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนนั่งรถส่วนตัว ลิตาคือคนแรกที่ได้รับสิทธิ์นี้ ปกติถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นจะไม่ปฏิเสธการนั่งรถไปกับเขา หากแต่กลับลิตาทำเหมือนไม่อยากนั่ง ดูก็รู้ว่าเธอฝืนใจมากแค่ไหนที่ต้องนั่งรถไปกับเขา ถ้าไม่ใช่เรื่องแม่ ลิตาคงไม่ยอมมาด้วยง่ายๆ
“อึดดีเหมือนกันนิ เมื่อคืนโดนเอาไปตั้งหลายรอบ แต่ยังมาเรียนได้”
“ก็แค่โดนเอาไม่ได้โดนซ้อม ทำไมจะมาเรียนไม่ได้” เธอตอบกลับคิมหันต์เสียงเรียบ โดยสายตามองออกไปนอกกระจกรถเพื่อดูวิว
ยอมรับว่าตอนนี้ยังรู้สึกปวดตัวและเจ็บตรงบริเวณส่วนล่างอยู่ คิมหันต์เล่นกระแทกหนักหน่วงขนาดนั้นไม่พังก็บุญเท่าไรแล้ว อีกอย่างไอ้นั่นของเขาเล็กซะที่ไหน รอบหน้าถ้ามีเซ็กซ์กับเขาอีกคงต้องทำใจรอ เพราะเขาไม่อ่อนโยนกับเธอแน่ๆ
@โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง
ลิตาเดินตามคิมหันต์ไปยังห้องพักผู้ป่วยVIP ที่ทางโรงพยาบาลจัดไว้ให้ เพราะเห็นว่าเป็นคนไข้ที่ปู่คิมหันต์ฝากมาจึงต้องดูแลดีมากเป็นพิเศษ
“หมอว่ายังไงบ้างคะแม่”
“เริ่มผ่าตัดพรุ่งนี้ตอนเช้า” แม่ลิตาตอบ ก่อนจะพลันสายตาไปมองคิมหันต์ที่มากับลูกสาว ชายหนุ่มยกมือไหว้คนเป็นผู้ใหญ่กว่าอย่างมีมารยาท
“สวัสดีครับ”
เธอหันไปมองคิมหันต์ที่ยกมือไหว้แม่ คาดไม่ถึงเลยว่าคนป่าเถื่อนแบบเขาจะมีสัมมาคารวะเป็นเหมือนกัน แถมยังดูนอบน้อมถ่อมตนอีกด้วย ต่างจากก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง
“เพื่อนลิตาเองค่ะ ชื่อว่าคิมหันต์” เธอแนะนำคิมหันต์ให้แม่รู้จัก
“เพื่อนลิตาหล่อดีนะ เพื่อนจริงเหรอ?” แม่เริ่มแซวเธอกับคิมหันต์
“ไม่ต้องมาแซวลิตาเลย เพื่อนจริงๆ ค่ะ”
“อะๆ เพื่อนก็เพื่อน”
“ริวยังไม่มาเหรอคะ?” เธอเปลี่ยนเรื่องคุย ถามหาน้องชายพร้อมกับมองหา ตั้งแต่มาถึงยังไม่เห็นริวเลย
“ลงไปซื้อข้าวน่ะ เห็นบ่นว่าหิว”
ลิตายืนคุยกับคนเป็นแม่นานพอสมควร ส่วนคิมหันต์นั่งฟังเงียบๆ จนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาจนเกือบหกโมงเย็น ลิตาขอตัวกลับก่อนเพราะต้องไปทำงานต่อ
“ช่วยไปส่งที่ผับของเจ้นัตตี้หน่อยได้ไหม” เธอบอกคิมหันต์ อาจจะขอเขามากเกินไป แต่ไหนๆ ก็มากับเขาแล้ว บอกให้ไปส่งที่ผับเจ้นัตตี้ซะเลย
“วันนี้ไม่ต้องไปทำงานที่ผับเจ้นัตตี้”
“ทำไมล่ะ”
“ไปดูแลฉัน” คิมหันต์ตอบเสียงเรียบ ขณะที่สายตายังคงมองถนนตรงหน้า
“แต่ฉันต้องไปทำงาน” วันนี้เธอมีลูกค้าที่ต้องดูแลสองคน คงไปกับคิมหันต์ไม่ได้ ถึงได้ก็คงเป็นหลังเลิกงานเท่านั้น
“ฉันจ่ายให้สองเท่าค่าตัวของเธอในวันนี้”
“อย่ามาเอาเงินฟาดหัวฉัน”
“หรือจะเรียกมาเอง? อยากได้เท่าไรก็เรียกมา”
เกลียดนิสัยรวยของคิมหันต์จริงๆ รู้ว่ารวย คงใช้เงินฟาดหัวผู้หญิงแบบนี้จนกลายเป็นนิสัยแล้วสินะ
“จะเอาเท่าไร” เขาถามอีกรอบ เมื่อเห็นลิตาเอาแต่เงียบ
“ห้าหมื่น”
“ได้”
“โอนมาก่อนสิ”
คิมหันต์หยิบโทรศัพท์ที่วางข้างๆ ขึ้นมา ทำการเข้าแอพพลิเคชั่นธนาคารแล้วส่งให้ลิตา
“ใส่เลขบัญชีมา”
เขาโอนมาจริงเหรอเนี่ย
เธอใส่เลขบัญชีธนาคารตัวเองแล้วส่งกลับไปให้เขา รอไม่นานเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดู
บัญชี xxx-x-x1110-x จำนวนเงิน 50000 บาท วันที่14 ก.ย. 65 18:45 น.
“โอเครึยัง?”
“อือ”
“พูดกับผู้ใหญ่ พูดให้มันเพราะๆ หน่อย”
“ห่างกันแค่ปีเดียว พูดยังไงก็ได้หรอกมั้ง”
“ฉันเตือนแล้วนะ”
คิมหันต์พูดเสียงเข้ม ที่พลอยทำคนฟังเสียวสันหลังวาบตามไปด้วย
“ค่ะ” เธอกระแทกเสียงใส่เขาอย่างประชดประชัน
- ผู้เขียน
