แอดดด
“มาแล้วเหรอ” เสียงของคิมหันต์เอ่ยถามลิตาด้วยความดีใจ คนที่รอคอยมานาน ตอนนี้อยู่ตรงหน้าแล้ว ในแต่ละวันที่ไม่มีลิตาอยู่ด้วย เวลามันช่างยาวนานเหลือเกิน หากวันไหนมีเธอคอยดูแล เวลากลับเล่นตลก หายใจไม่ทันไรก็ใกล้หมดวันแล้ว
“ทำหน้าเหมือนหมาดีใจเวลาเห็นเจ้าของกลับบ้านไปได้” เธอแซวคิมหันต์ สีหน้าเขาตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากน้องหมาดีใจเวลาเห็นเจ้าของกลับบ้าน เธอไม่ได้อยากเปรียบเทียบ แต่เขาเหมือนจริงๆ
“ขอกอดหน่อย” คิมหันต์ไม่ถือสาที่โดนเปรียบเทียบ เพราะมันคือเรื่องจริงที่เขาเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ชายหนุ่มเริ่มอ้อนขอลิตากอด ซึ่งหญิงสาวก็ยอมเดินเข้าไปให้กอดแต่โดยดี
“คิดถึงจัง…”
“ห่างกันไม่กี่ชั่วโมงเอง แค่นี้ก็ทำให้คิดถึงแล้วเหรอ”
“รู้ไหมว่าฉันรอเธอมาหาทั้งวัน ใครมาเยี่ยมก็ไม่ดีใจเท่าเธอมา” รู้ตัวอีกที ลิตาก็กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขาไปแล้ว ใครต่อใครมาเยี่ยมยังไม่ดีใจเท่าเห็นหน้าลิตา
ไม่
