5. แน่ใจว่าจะไม่สร้างปัญหา
1035 คำ
ชั่วโมงต่อมา_
บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด ภายในคอนโดส่วนตัวของหมอตรีกุมภัทร ถูกกดดันจนเขาไม่มีทางเลือกอื่นใด ต้องพาให้หญิงสาวมาหลบซ่อนตัวชั่วคราว ขืนปล่อยเธอหนีไปตอนนี้ก็เท่ากับทิ้งการรักษาไปกลางคัน
"ฉันจะจำอดีตของตัวเองได้เมื่อไหร่?" เสียงใสถาม เธอรู้สึกสับสนตั้งต้นความคิดไม่ถูก แม้กระทั่งสิ่งแรกที่ควรทำ
สองมือได้แต่กอดชุดเสื้อผ้าที่เจ้าของห้อง สั่งมาไว้ให้แต่ยังไม่ยอมไปเปลี่ยน
"มันขึ้นอยู่กับตัวคุณว่าจะตอบสนองการรักษาได้แค่ไหน ซึ่งมันก็ไม่ใช่ว่าจะร้อยเปอร์เซ็นต์ ส่วนมากก็ต้องใช้เวลาซะส่วนใหญ่" หมอตรีคว้าถาดทำแผลมา แล้วจับเรียวแขนขาวมาเปิดผ้าก็อตออก
"มีคนมาหาฉันเมื่อเช้าด้วย แต่ฉันจำเขาไม่ได้" เธอตัดสินใจเล่าให้หมอหนุ่มฟัง
"แล้วเขาเป็นใครครับ?"
"เขาบอกว่าเป็นผู้ติดตามของฉัน แต่ที่สำคัญฉันมีพี่ชายนะ" เธอบอก
"งั้นก็ดีสิ คุณควรติดต่อเขานะ เผื่อจะได้ข้อมูลอะไรเพิ่ม" อย่างน้อยเขาก็เคยเห็นว่ามีชายคนนึงตามประกบหญิงสาวอยู่เมื่อวันก่อน อาจจะเป็นคนๆ เดียวกัน
"แต่ฉันจำเขาไม่ได้ ฉันไม่ควรจะไว้ใจใครไม่ใช่เหรอ"
"ก็จริง แล้วเขาบอกไหมว่าคุณคือใคร"
"บอก...แต่ฉันก็จำพวกเขาไม่ได้อยู่ดี" หน้าสวยก้มลง มันแปลกที่เธอไม่คับคล้ายกับใบหน้าใครเลย ถึงคนมาเยี่ยมเมื่อเช้าจะเปิดภาพต่างๆ นาๆ ให้ดู
"มีคนเตือนผมให้ระวังเรื่องของคุณ เพราะมันอันตราย" เขาวางอุปกรณ์ทำแผลลง เมื่อตรวจเช็ครอยถลอกพวกนั้นว่ามันไม่ได้ติดเชื้อ
"อันตรายเชียวหรอ? ถึงว่าล่ะ คนพวกนั้นทำไมถึงพกอาวุธเข้าในโรงพยาบาลได้ด้วย" เธอเอนตัวพิงเบาะพนักโซฟา พยามปะติดปะต่อกับเหตุการณ์ที่เจอ
"งั้นคุณพอจะติดต่อคนพวกนั้นได้อีกไหม เผื่อว่าพวกเขาจะช่วยให้ความทรงจำของคุณกลับมา" สองมืออบอุ่นประสานตรงหัวเข่า ครุ่นคิดไม่ตกว่าจะช่วยหญิงสาวคนนี้ได้อย่างไร
ยิ่งพอรู้ว่าเธอตกอยู่ในอันตราย แถมยังไม่มีความทรงจำอะไรเหลืออยู่เลย ก็น่าเห็นใจในระดับนึง
"ไม่ เขาบอกว่าจะมาหาฉันใหม่วันพรุ่งนี้ เพราะต้องไปสะสางเรื่องอื่นก่อน"
"งั้นก็เท่ากับว่าคุณกำลังทิ้งข้อมูล?" หมอตรีถาม พอจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวยมันบ่งบอกกับเขาว่า เธอค่อนข้างสับสนต่างจากคนที่ปากร้ายในวันนั้น
"เอาเป็นว่าให้ฉันอยู่ที่นี่กับนายก่อนนะ ไว้ความจำฉันกลับมาเมื่อไหร่ ค่อยหาวิธีอื่นได้ไหม" เธอเลยขยับมาขอร้องเขาดันลุกหนีทันที ราวกับว่าไม่ชอบการถูกตัวสตรี
"แน่ใจนะว่าคุณจะไม่สร้างปัญหา?" เขาเองยังหวั่นใจไม่น้อย
"แน่ใจ แล้วรับปากเลย"
"ผมจะลองดูแล้วกัน เผื่อจะได้ข้อมูลเกี่ยวกับตัวคุณเพิ่มขึ้นบ้าง" ร่างสูงยกแขนกอดอก ปล่อยคนตรงโซฟาทำท่าสงบเสงี่ยม
ช่วงค่ำ_
"นายทำอะไรอยู่เหรอ? แล้วเสื้อผ้าพวกนี้ล่ะต้องซักยังไง" เสียงสดใสเอ่ยถาม เธอเพิ่งออกจากห้องน้ำมาแล้วตรงมาหาร่างสูง ที่มัวแต่สนใจทำอาหาร
สองมือบางยังกอดชุดผู้ป่วยไว้ ไม่แน่ใจว่าควรเอามันไปไว้ตรงไหนดี
"ปกติผมชอบทำอาหารทานเอง แต่ถ้าคุณทานไม่ได้ ผมจะสั่งให้ใหม่แล้วกัน" หน้าหล่อหันบอก เขาเลือกจะวางอุปกรณ์ทำครัวก่อน ตรงมาคว้าตะกร้าผ้าส่งให้หญิงสาว ต่อให้ตัวเองจะไม่คุ้นชินกับการอยู่ร่วมคนแปลกหน้า
"อ้อ...วางตรงนั้นใช่ไหม"
"ใช่ ไว้ว่างแล้วค่อยซัก"
"ซัก? มันซักยังไงอ่ะ คุ้นๆ ว่าตัวเองไม่เคยทำงานบ้านนะ" โมนิก้ารีบนำเสื้อผ้าใส่ตะกร้า ไปวางข้างที่ของหมอหนุ่ม บ่งบอกการจัดเก็บได้เป็นระเบียบและรักสะอาด
"แต่ที่นี่ไม่มีคนใช้นะครับ คุณต้องรู้จักทำด้วยตัวเองบ้าง" เสียงอบอุ่นบอก แล้วสนใจวัตถุดิบอาหาร ในคืนนี้จะเป็นสเต็กปลาแซลมอน เพิ่มด้วยผักหลายชนิด
"จริงๆ ฉันอาจจะเป็นลูกเศรษฐีหรือเปล่านะ แบบว่านั่งกินนอนกิน" ร่างบอบบางในชุดเสื้อยืดกับกางเกงวอร์มขายาว มายืนข้างเคาเตอร์ครัวมองดูชายหนุ่มทำอาหารคล่องแคล่ว
"แต่ที่ผมเห็น...ดูคุณจะเกรี้ยวกราดชอบมีเรื่องมากกว่านะครับ"
"เราเคยเจอกันเหรอ...แต่มันก็จริงนะ ฉันจำได้แค่นาย"
"จะโชคร้ายหรือโชคดีของผมกันนะ จู่จู่พอเจอคุณก็มีแต่เรื่องเชียว" เสี้ยวหน้าหล่อสายไปมา แล้วส่งจานอาหารให้คนป่วย ทำเหมือนว่าเขาคือคนดูแลปริยาย
"ว้าว....น่ากินจัง แต่รสชาติล่ะ จะอร่อยไหม"
"ต้องลองก่อนนะครับ" มือหนาจับส้อมและมีดหั่นสเต็กใส่จานให้ ผายมือเชิญอีกฝ่ายไปนั่งเก้าอี้
"แล้วคืนนี้ฉันจะได้นอนที่ไหน นายจะเป็นสุภาพบุรุษเสียเตียงนอนให้ฉันใช่ไหม" เสียงใสถาม พื้นพี่คอนโดเขาไม่ได้ใหญ่หรูหรา มีเพียงห้องนอนเดียวและห้องโถงใหญ่ แถมเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งก็น้อยชิ้น
"ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละครับ คุณอยู่ในสถานะผู้ป่วย ส่วนผมเป็นผู้รักษาแล้วกรุณาเชื่อฟังนะครับ" ตรีกุมภัทรตึงเสียงเข้ม หากไม่เจอเธอก่อนหน้าจะความจำเสื่อม คงไม่รู้ว่าอีกฝ่ายค่อนข้างแสบใช่ย่อย
"ได้ ไม่มีปัญหาหรอก ฉันไม่ชอบสร้างเรื่อง"
"ครับ รีบทาน ผมอยากพักผ่อนแล้ว" ร่างสูงเลยก้มหน้ามองเพียงจานฝั่งตัวเอง ถึงจะชำเลืองคนตรงข้าม ที่ชอบพยามเขี่ยผักเล่น ดูค่อนข้างทานยาก
"อร่อยเนอะ...แค่น้ำสลัด"
.....................................
- ผู้เขียน
