1. บทนำ
768 คำ
โรงพยาบาลชื่อดังแห่งนึง_
"นี่ไม่คิดจะเข้าโรงพยาบาลวันนี้เหรอ อ้าว...ทำไมไม่บอกก่อนนะ ให้คนเสียเวลามาทำไม!" โมนิก้าร่ายเสียงบ่นยาวใส่โทรศัพท์มือถือ
ขณะก้าวรองเท้าส้นสูงลิ่วคู่สีดำ เดินมายังชั้นประจำตำแหน่งเจ้าของโรงพยาบาล กลับไม่มีบอดี้การ์ดหน้าห้องรายงานสักคน ต้องโทรถามด้วยตัวเองถึงรู้
"ว่าไงนะ! นายหาว่าเป็นความผิดของฉันเหรอ คอยดูนะถ้าพี่วินบินมาเมื่อไหร่...นายได้เจอดีแน่!"
"อ่าครับ ผมเคลียร์เคสนี้ไม่เกินห้านาที เตรียมห้องผ่าตัดไว้รอเลยนะครับ" ในขณะนั้นเองหมอหนุ่มอย่าง ตรีกุมภัทร ก็ถือโทรศัพท์มือถือสนทนาเช่นกัน ภายใต้หน้าหล่ออ่อนกว่าวัย ซ่อนความจริงจังของคนอายุยี่สิบเก้าปีที่มีความสามารถเกินตัว
"โอเคครับ เดี๋ยวผมจะรีบไป" ปลายรองเท้าหนังหยุดเดินก้มเก็บโทรศัพท์มือถือ ระหว่างนั้นก็เปิดแฟ้มข้อมูลผู้ป่วยอ่านทำความเข้าใจก่อน
"เสียเวลาฉิบเป้ง..."
ตุ๊บ!
"โอ๊ย!...อะไรเนี้ย!" หญิงสาวร้องเสียงหลง ตอนเดินชนชายหนุ่มร่างสูงเกินแปดสิบห้าเซนติเมตรอย่างจัง ทำตัวเธอแทบเซหกล้ม คาดเดาได้ไม่ยากว่าชุดที่เขาใส่ ต้องเป็นหมอคนนึงในโรงพยาบาลแห่งนี้
"คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?" หมอหนุ่มเอ่ยถามเสียงสุภาพ เขาไม่ได้มองไม่เห็นเธอ นอกเสียจากอีกฝ่ายมัวก้มสนใจแต่หน้าจอมือถือ
"ก็เจ็บไง! ยังจะกล้าถามอีก!" ดวงตากลมโตจ้องเอาเรื่อง ความเจ็บแล่นพล่านตรงแขนเรียวเล็ก ทำเธอแทบยกมันขึ้นมาสำรวจไม่ได้
"ตรงนี้น่ะเหรอ"
"ไม่ต้อง! นายเดินมาชนคนอื่นก่อนต้องขอโทษก่อนสิ!" โมนิก้าบอก รีบปัดมืออบอุ่นของหมอหนุ่มในชุดเสื้อกาวน์ตัวยาว เกิดมายังไม่มีใครกล้าทำเธอเจ็บสักคน
"ผมชนก่อนเหรอครับ?" เขามองงุนงง เห็นเธอตั้งแต่เดินมาแล้ว นอกเสียจากอีกฝ่ายเองต่างหากที่เดินมาชนเขา แถมส่งเสียงก็แสบแก้วหูไม่เบา
"ใช่ไง"
"งั้นผมขอโทษแล้วกันครับ"
"ก็แค่นี้!"
"ถ้าแขนข้างนั้นคุณไม่หายดี แนะนำไปพบหมอสักหน่อยนะครับ" ขืนอยู่เถียงไปก็ไม่มีประโยชน์ เขาเลยจะรีบไปทำหน้าที่รักษาคนไข้ต่อ
"หมออะไรเนี้ย! ซุ่มซ่ามชะมัดเลย!" เธอหันมาแห้วเสียงใส่ผู้ติดตามด้านหลัง ที่ไม่รู้หาไปไหนเพิ่งโผล่มาตอนนี้ แล้วคู่กรณีกันเดินหายไปในตึก
"หมอไหนเหรอครับ" ดัสถาม มองตามเจ้านายหญิงก็ไม่เจอ
"!!!"
อีกด้านนึง_
"เป็นไงบ้างลูก วันนี้เหนื่อยมากไหม" คุณหญิงอัจฉราเอ่ยถามลูกชายคนโต เมื่อเดินมาเยี่ยมเขาถึงสถานที่ทำงาน เพราะตรีกุมภัทรไม่ค่อยกลับบ้าน
"นิดหน่อยครับ สบายดีไหม?" เขาถามทางน้องชายต่อ ที่รู้ว่าโดนความกดดันของบิดาไม่ต่างจากเขาเท่าไหร่นัก แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าตรงที่บุพการีจะใจอ่อนให้บ้าง
"ผมสบายดี...ช่วงนี้งานไม่ค่อยหนัก ไม่ต้องบินไปไหนบ่อย" ตรัยตอบ
"มาทานข้าวหน่อยนะลูก คุณพ่อฝากความคิดถึงมาด้วยนะ" ท่านผายมือมายังโต๊ะอาหาร ในห้องประจำตำแหน่งลูกชาย
"ไม่เห็นต้องทำมาเยอะเลยครับ ผมทานไม่หมดหรอก" ร่างสูงจับเก้าอี้เลื่อนให้มารดานั่งก่อน ถึงจะไปนั่งอีกฝั่งตรงข้าม
"ลูกไม่ได้ทานฝีมือแม่นานแล้วนะ กินให้อิ่มๆ เลย"
"ครับ" เขายิ้มเล็กน้อย แล้วถลกแขนเสื้อเชิ้ตสีขาวขึ้นข้อศอก จับช้อนอาหารตักใส่จานมารดาแล้วน้องชาย
"ตรี..." คุณหญิงอัจฉราเอ่ยถามเสียงเบา เหมือนกำลังเปรียบเทียบความคิดและความรู้สึกฟัง ซึ่งมันหนักในอกของผู้เป็นแม่
"คุณแม่มีอะไรเหรอครับ?"
"เมื่อไหร่ลูกจะไปทำงานที่บริษัทเราล่ะ คุณพ่อคิดถึงลูกมากเลยนะ" ท่านหันมาทางลูกชายคนโต
"อย่าถามเรื่องนี้อีกเลยนะครับ งานที่นั่นไม่เหมาะกับผมหรอก นอกจากที่นี่มากกว่า" หน้าหล่ออ่อนกว่าวัยฉีกยิ้ม พยักหน้าให้น้องชายที่สนิทกัน แต่ตอนนี้เขาต้องทำงานเลยไม่มีเวลากลับไปเจอ
"อย่าทำงานหนักมากนะลูก แม่เป็นห่วง"
"ครับ ทานกันต่อดีกว่าครับ" หมอตรีรีบตักอาหารใส่จานมารดา เลือกจะลืมประโยคคำพูดเมื่อกี้ไป เพราะเขาเองได้ยินมันนับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่เล็กจนโต รวมถึงความคาดหวังต่างๆ นาๆ
........................................
- ผู้เขียน
