3. จำอะไรไม่ได้เลย
928 คำ
หลายวันต่อมา_
โรงพยาบาลชื่อดังแห่งนึง_
"หมอตรีคะ ตอนนี้ผู้บาดเจ็บรู้สึกตัวแล้วนะคะ" พยาบาลสาวรีบก้าวเท้าตามนายแพทย์หนุ่ม อย่างคุณหมอตรีกุมภัทร เพื่อรายงานเคสหญิงสาวตกรถขณะแล่นบนท้องถนน
เขาเป็นแพทย์เฉพาะทาง รับรักษาผู้บาดเจ็บรายนี้ตั้งแต่ส่งตัวเข้าโรงพยาบาล จนถึงตอนนี้ก็ยังสนใจเรื่องน่าสงสัยอยู่
"งั้นผมคงต้องตรวจดูอีกหน่อย" น้ำเสียงนุ่มสุขุมบอก ร่างสูงรีบก้าวขายาวมุ่งไปยังห้องวีไอพี ที่ไม่สามารถระบุตัวตนคนในนั้นได้
"อันนี้คือผลเลือดเมื่อเช้าค่ะ"
"ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ที่ดี" มือหนารับแฟ้มเอกสารมาอ่าน ก่อนจะส่งมันคืนทางผู้รายงาน
ก็อก ก็อก
"......" ผู้ดูแลความปลอดภัยเคาะส่งสัญญาณบอกคนในห้อง ถึงจะจับลูกบิดประตูหมุนเปิดให้
"คุณ!!!" ทว่า..หมอตรีรีบวิ่งไปตามภาพที่เห็น คือหญิงสาวในชุดผู้ป่วยสีฟ้าปีนไปยืนบนขอบราวระเบียงห้อง เสมือนว่ากำลังคิดสั้นจบชีวิต
เขาจำเธอได้ที่หลายวันก่อนเจอกัน แต่ไม่นึกเลยว่าอีกฝ่ายจะหมดหนทางเลือกวิธีนี้หนีปัญหา
"เรียกเจ้าหน้าที่มาเพิ่มเร็ว!" พยาบาลตะโกนบอก
"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!!! นายไม่มีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับฉัน!!!" เสียงใสต่อว่าแสบแก้วหู ยามที่หมอหนุ่มพุ่งมาโอบช้อนตัวเธอ บังคับให้ลงมายืนตรงพื้นระเบียง มากกว่าจะสูดอากาศรับลมในท่าสบายใจ
แล้วเธอก็ดันจำหน้าเขาได้ ไม่ว่าทุกครั้งที่เจอกันต้องส่งเสียงทะเลาะด้วยตลอด
"ผมคงปล่อยคุณไว้อย่างนี้ไม่ได้หรอก! คุณกำลังมีภาวะอารมณ์แปรปรวนต้องพบแพทย์จิตเวชก่อน" เขายิ่งกระชับแขนรัดผู้ป่วยไม่ให้ดิ้นขัดขืน เดี๋ยวเกิดเหตุร้ายแล้วห้ามไม่ทัน
"นายจะบอกว่าฉันเป็นบ้าเหรอ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!!!"
"แต่คุณกำลังจะฆ่าตัวตาย! ถ้าผมเข้ามาไม่ทันคงได้หล่นลงไปแล้ว"
"นี่ไอหมอบ้า! ฉันไม่ได้จะฆ่าตัวตาย ฉันแค่สูดอากาศรับลม ไม่ได้จะฆ่าตัวตายทั้งนั้น!" เธอรวบรวมแรงงัดใต้แขนใหญ่ให้ตัวเองหลุดจากพันธนาการ แล้วก้าวขาไปยืนตรงบานประตูระหว่างห้อง ที่มีเจ้าหน้าที่หลายคนกำลังรอดูเหตุการณ์
"สูดอากาศ?" หมอหนุ่มย้อนถาม ขมวดคิ้วงงกับคำพูดของหญิงสาว
"ก็ใช่น่ะสิ คนเพิ่งตื่นมานะก็ต้องอยากทำอะไรที่มันสดชื่น" เธอเลยเดินไปนั่งที่เตียงขนาดเล็ก ไล่สายตาสำรวจรอบห้อง
"แน่ใจนะว่าคุณไม่ได้จะคิดสั้น" ในเมื่อแววตาของอีกฝ่ายไม่ได้สั่นไหว เขาเลยคว้าเก้าอี้ข้างเตียงมานั่ง เพื่อทำการซักถามบางข้อมูล
"คนอย่างฉันไม่ทำไรสิ้นคิดอย่างนั้นหรอก แต่ว่าช่วยบอกพวกเขาหน่อย อย่ามาเฝ้าอย่างนี้มันอึดอัด" ดวงตาคู่สีน้ำตาลอ่อนเหลือบมองเหล่าเจ้าหน้าที่ ที่ยังยืนลุ้นกับพฤติกรรมของเธอ
"โอเค งั้นผมจะอยู่กับคุณสองคนเพื่อซักประวัติ"
"ว่ามา" เธอถามบอกเสียงเรียบ ตอนเหลือบรรยากาศสองคนในห้อง
"คุณจำอะไรเกี่ยวกับตัวเองได้บ้างไหมครับ" เพราะข้อมูลในกระดาษบนมือเขา มีเพียงแค่ชื่อเท่านั้น แล้วอุบัติเหตุของเธอไม่ได้เป็นเรื่องธรรมดาสักนิด
"ฉันชื่อ โมนิก้า"
"ครับ แล้วเรื่องอื่นล่ะ?"
"........" สองมือเล็กประสานบนตัก มองหน้าหล่อของหมอหนุ่มที่เพ่งจ้องอย่างกับจริงจังในการรักษา แต่เธอกลับจำเขาได้เพียงคนเดียว
"คุณพอจำอะไรได้บ้างไหม บ้านอยู่ที่ไหน รู้จักใครบ้าง วันก่อนคุณยังทะเลาะกับผมอยู่เลยพอจำได้ไหม"
"....ฉันจำไม่ได้" เสียงใสบอก ในวินาทีนั้นก็เริ่มรู้สึกปวดหัวรุนแรง จนหน้าสวยคล้ายตุ๊กตาเมืองนอกบิดเบี้ยว เธอรีบยกสองขาตั้งชันขึ้น ก้มหน้าซุกใส่หวังลดความทรมาน
"ใจเย็นๆ ก่อนนะคุณ ค่อยๆ คิด ผมว่าอุบัติเหตุครั้งนี้ของคุณ มันกระทบกระเทือนถึงความจำ ไม่ผิดจากที่คาดการณ์ไว้ตอนแรก" ร่างสูงในชุดเสื้อกาวน์ตัวยาว รีบลุกมาจับไหล่มนเล็กหวังเรียกสติของคนจมดิ่งในห้วงความคิด
เขาก็ไม่เข้าใจว่าเธอทำไมถึงเจอเหตุการณ์รุนแรงเช่นนี้ จนทำผู้หญิงหน้าตาดีคนนึง ลืมความจำไปเกือบค่อนชีวิต หรือมันจะเกี่ยวกับกลุ่มพวกคนร้ายในวันนั้น
"มันปวดหัว ปวดไปหมดเลย"
"เอาอย่างนี้นะครับ ผมจะให้พยาบาลมาฉีดแก้ปวดชั่วคราวก่อน แล้วช่วงค่ำจะเข้ามาตรวจคุณใหม่อีกรอบ"
"ไม่!" เสียงใสแข็งต่อต้าน
"ทำไม?" หมอหนุ่มถึงกับมองหน้าสวย ไม่ขยับมือเขียนข้อมูลในกระดาษ
"ฉันรู้สึกคับคล้ายกับอะไรสักอย่าง แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มบอกยังไงดี"
"ก่อนหน้านี้คุณถูกทำร้ายมาใช่ไหม" คราวนี้เขาค้ำสองมือข้างร่างบอบบาง เพิ่มความจริงจังในการถามข้อมูล เพราะเขาพร้อมจะช่วยเหลือให้คนเจ็บปลอดภัยในฐานะแพทย์รักษาคนนึง
"ฉันจำได้แค่กระโดดลงจากรถ แต่มันเพราะอะไรกันนะ?" ไม่ว่าจะนึกยังไงก็นึกไม่ออก นอกจากจะหันกลับมาสนใจปัจจุบัน ที่หน้าเธอห่างจากหมอหนุ่มไม่กี่คืบนิ้ว
"ผมคงจะต้องเข้ามาตรวจบ่อยหน่อย ถ้าได้ข้อมูลอะไรเพิ่ม จดใส่กระดาษไว้นะครับ"
....................................
- ผู้เขียน
