มาเฟียหลงเด็ก

"หนี้ไม่จ่ายแต่เสือกใช้ชีวิตรวย มึงคิดเหี้ยอะไรอยู่วะ" เสียงของเฟิร์สคลาส มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามพีระลูกหนี้ของเขาที่กองอยู่ที่พื้น เพราะโดนคนของเขาซ้อมอย่างหนัก "ผมจะรีบหามาใช้ครับ"  "รอบที่แล้วมึงก็พูดแบบนี้ รู้ใช่ไหมว่ากูไม่ชอบให้โอกาสใครซ้ำสอง" เขาพูดอย่างไร้ความปราณี เพราะคนพวกนี้มีแต่ผีพนั้นเข้ามาเล่นที่คาสิโนของเขาพอเสียแล้วก็ขอยืมเงินแต่พอให้ยืมแล้วก็ไม่คืน  "ปล่อยผมไปเถอะนะครับผมจะรีบไปหามาให้" แววตาของพีระตอนนี้ดูอ้อนวอนเขาอย่างมาก  "หึ ตอนกูให้โอกาสทำไมมึงไม่ไปหา" หนุ่มมาเฟียใช้เท้าเขี่ยหน้าของคนที่กองอยู่ที่พื้นไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะลุกขึ้นได้แต่ชายตาขึ้นมามอง "แต่หนี้ผมมันแค่5ล้านเองนะ" "มึงไม่มีสิทธิ์พูดคำนี้ จะกี่บาทมันก็เงินกู" เฟิร์สคลาสพูดขึ้นอย่างโมโหก่อนจะชักเท้ากลับมาคืนเพราะไม่อยากให้เปื้อนเลือด "ผมจะรีบไปหาครับ ขอโอกาสให้ผมนะ"  "หึ ก็ได้กูจะให้โอกาสแต่มึงต้องไปแบบไม่ครับ32นะ เอามันไปจัดการ"  เฟิร์สคลาสสั่งลูกน้องคนที่ยืนอยู่ให้เอาตัวพีระไปจัดการ คนที่จ่ายหนี้ไม่ตรงเวลาต้องโดนสั่งสอน เขามองลูกน้องที่กำลังเอาตัวพีระเข้าไปในห้องมืดอย่างสะใจ พวกมันต้องตัดแขนขาหรืออะไรบางอย่างเพราะจะได้รีบหาเงินมาคืนเขา  คนที่จ่ายเงินไม่ตรงเวลาต้องโดนแบบนี้ เพราะเวลาที่จะกู้เงินเขาก็บอกอยู่แล้วว่าตรงทำยังไง  เฟิร์สคลาสคือผู้มีอิทธิพลในวะแวกนี้ เขามีธุรกิจหลายอย่าง คาสิโน คลับ และบริษัทที่เปิดบังหน้า เขามีลูกน้องมากมายเป็นมาเฟียที่อายุแค่25 เพราะสถานการณ์บีบบังคับให้เขาต้องมาดูแลกิจการเหล่านี้แทนพ่อที่พึ่งเสียไป  "แล้ว10ล้านที่นัดวันนี้ละได้ยัง" หนุ่มมาเฟียพ้นควันบุหรี่ยี่ห้อดังออกจากปากพร้อมเอ่ยปากถามลูกน้องคนสนิท "มันตายแล้วครับ" ลูกน้องคนสนิท วอม เอ่ยขึ้นพร้อมกับก้มหน้า "มึงฆ่ามันหรอ" เขาเอ่ยถามอย่างโมโหเพราะเงิน10ล้านไม่ใช่น้อยๆถ้าลูกน้องเขาฆ่าแสดงว่าหนี้ก็เสียเปล่า "ไม่ใช่ครับมันป่วยตาย " "งั้นก็ไปทวงกับคนในครอบครัวมัน"  "จริงๆ ผัวมันเป็นคนมากู้แล้วก็หนีไปให้เมียใช้หนี้แทน และตอนนี้เมียมันก็ตายแล้วเหลือแค่ลูกสาวสองคน"  "ไปทวงหนี้กับลูกสาวมันถ้าไม่มีจ่ายก็ไปเอามาขายตัวที่คลับกู" เขาพูดขึ้นโดยไม่สนว่าพวกเธอจะยอมหรือไม่ เพราะต้องการแค่เงินที่ยืมไปและจะไม่มีการลดหนีให้แต่อย่างใด  วอมก้มหัวให้เจ้านายแล้วเดินออกมามาจากคลับเพื่อไปทวงหนี้ ถ้าไม่ได้ก็ต้องเอาพวกเธอมาทำงานที่คลับตามที่เฟิร์สคลาสสั่ง เพราะไม่มีใครหน้าไหนจะขัดคำสั่งเขาได้ อีกด้าน....  "พี่วาเราจะเอายังไงต่อดี วันนี้เป็นวันที่เขาจะมาเอาเงินกับเรานะ" คริส น้องสาวของ วันวา พูดพร้อมกับร้องไห้ วันนี้เป็นวันนี้ที่พวกเธอต้องจ่ายหนี้แทนแม่ที่พึ่งเสียงไปได้เมื่อเดือนก่อน  "ใจเย็นๆนะไม่ต้องร้องพี่จะขายคอนโดขายรถไปใช้หนี้" วันวาพูดปลอบใจน้องสาวที่กำลังร้องไห้ ตอนนี้พวกเธอไม่เหลือใครเลยเสียแม่ไปไม่พอยังต้องมาจ่ายหนี้ที่เขาไม่ได้สร้างอีก คนที่ไปกู้เงินมาคือพ่อเลี้ยงของเธอแต่ตอนนี้เขาหนี้ไปไหนไม่รู้ ทำให้หญิงสาวพี่คนโตอายุ20 คนเล็กอายุ18 ต้องเจอกับอะไรไม่รู้ "พี่วามันไม่พอหรอก ครีสกลัวมันมาฆ่าเรา" น้องสาวพูดขึ้นพร้อมกับอารมณ์หวาดกลัว  "พี่จะทำงาน หาเงินมาใช้หนี้เขาครีสไม่ต้องกลัวนะ" วันวาได้แต่ปลอบน้องสาวตัวเองทั้งๆที่เธอเองก็กลัวไม่ใช่น้อยเลย เขาคิดว่าเงิน10ล้านไม่ใช่น้อยๆไม่รู้ว่าต้องทำงานอีกกี่ปีถึงจะได้ เธอคงต้องขายคอนโดที่และรถของตัวเองรวมถึงกระเป๋าแบรนด์เนมต่างๆที่สะสมไว้เพื่อมาใช้หนี้  วันวาเธอเรียนอยู่ที่มหาลัยชื่อดังคณะบริหารธุรกิจหวังว่าเรียนจบจะมาสานต่อกิจการที่บ้านแต่มันก็พังไม่เป็นท่า เธอเป็นคนที่มีหน้าตาสวยในระดับนึงในมหาลัยแต่ตอนนี้ในสมองของเธอคิดว่าต้องลาออกมาทำงานเธอคงจะไม่กลับไปเรียนอีกแล้ว  "ฉันมาเอาเงิน10ล้านที่นัดไว้ " วอมเดินเข้ามาในบ้านของสองสาวอย่างถือวิสาสะพร้อมกับลูกน้องอีกสองคน "เราไม่มี" วันวารีบกอดน้องสาวไว้ในอกอย่างแน่น "หึไม่มีงั้นหรอ" วอมแสยะยิ้มออกมา "ไม่มีก็ไปขายตัวที่คลับ" คำพูดของเขาทำให้ใจของวันวาวูบลงไปกองอยู่ที่พื้น เธอคิดหาทางออกมาตลอดทั้งวันไม่คิดว่าจะทำต้องใช้หนี้ด้วยวิธีนี้  "ไม่เอา ขอเวลาหน่อยได้ไหมฉันจะรีบหาไปคืนให้เร็วที่สุด" วันวาพยายามหาทางออกเรื่องนี้แน่เหมือนว่าเขาจะไม่ยอมง่ายๆ "นายฉันไม่ชอบให้โอกาสคน พวกเธอไปเก็บเสื้อผ้าได้ละเริ่มงานเร็วๆจะได้หมดหนี้เร็วๆ" คนร่างใหญ่เอ่ยออกมาอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร ทั้งที่คนฟังไม่มีเรี่ยวแรงจะพูดอยู่แล้วที่รู้ว่าพวกเธอต้องไปขายตัวใช้หนี้ที่ไม่ได้ก่อขึ้น "ขอฉันคุยกับนายของคุณได้ไหม"  "อย่าเลย เขาสั่งฉันมาแบบนี้เธอก็ต้องทำตามไม่มีใครปฏิเสธเขาได้"  "นะขอให้ฉันคุยกับเขาหน่อยนะ ถือว่าขอร้อง" วันวายกมือขึ้นมาไหว้ขอร้องวอม พอวอมเห็นอย่างี้ก็อดใจอ่อนไม่ได้เพราะพวกเธอน่าสงสาร จนเขาใจอ่อนยอมเดินออกมาห่างจากพวกเธอแล้วกดโทรหาเฟิร์สคลาสทันที วันวาก้าวเข้ามาในคลับอย่างกล้าๆกลัวๆเธอมาที่นี้แค่คนเดียวเพราะคริสยังเด็กเกินไปที่จะมาที่นี้  "เข้าไปนายรออยู่" วอมเปิดประตูให้คนตัวเล็กเข้าไปในห้องที่เฟิร์สคลาสรออยู่ข้างใน วันวาก้าวเข้ามาในห้องที่เย็นเฉียบจนเธอหนาว เดินเข้ามาได้ไม่นานก็เจอชายหนุ่มที่จ้องมองเธออยู่ด้วยสายตาน่ากลัว "มาแล้วหรอ" เขากล่าวทักสาวน้อยร่างเล็กที่เดินเข้ามาในห้อง "คุณคงเป็นคนที่แม่ฉันกู้เงินไปใช่ไหม" วันวารวบรวมความกล้าแล้วถามขึ้น  "10ล้าน ครบกำหนดจ่ายละ" "แต่ฉันไม่" "ไม่มีก็มาทำขายตัวที่คลับฉันใช้หนี้" คำพูดของคนร่างใหญ่ที่พูดออกมาอย่างธรรมดา แต่คนที่ฟังตอนนี้แทบจะยืนไม่อยู่แล้วเธอไม่รู้ว่ามันเป็นเวรกรรมอะไรของเธอที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ เธอมาที่นี้เพื่อจะคุยกับเขาแต่ดูแล้วเหมือนจะไม่ได้ผลอะไรเลย "ฉันไม่อยากทำขอเวลาหน่อยได้ไหม ฉันจะรีบหาเงินมาใช้หนี้นายให้เร็วที่สุด" วันวาร้องไห้ต่อหน้าเขา แต่เธอรู้หรือไม่ว่าน้ำตาของเธอไม่ได้ช่วยให้เขาใจอ่อนขึ้นมาเลย "อย่ามาตลกกับฉัน ถ้าเธอไม่อยากขายให้คลับฉันๆก็จะขายเธอให้กันคนอื่น" เขาไม่ตอบตกลงที่ตามเธอขอเลย เขามีแค่สองทางให้เธอเลือกคือขายตัวที่คลับนี้ กับเขาจะขายเธอให้คนอื่นซึ่งก็ไม่รู้ว่าเขาจะขายให้ใครเธอจะได้กลับมาที่นี้อีกไหม "ขอร้องนะ" วันวาพูดทั้งน้ำตาบวกกับยกมือไหว้ขอชีวิต เขาไม่อยากทำงานที่เฟิร์สคลาสเสนอมาแม้แต่อย่างเดียว "........" เธอได้แต่ความเงียบกลับมาพร้อมกับสายที่มองเธอ และเธอก็รู้ว่าชะตากรรมของเธอจะเป็นยังไงต่อไปผู้ชายคนนี้ไม่มีความสงสารหรือเห็นใจเธอเลยแม้แต่นิด "พรุ่งนี้มาหาคนของฉันที่นี้ ฉันให้เวลาเธอตัดสินใจว่าจะขายที่คลับฉันหรือจะให้ฉันขายเธอให้คนอื่น" เฟิร์สคลาสถามอย่างหน้าตาเฉยราวกับเป็นเรื่องธรรมดาที่ทำอยู่ทุกวัน "ก็ได้ฉันยอมๆทำงานที่นี้แต่ฉันขอทำคนเดียวน้องไม่เกี่ยว" "เธอคนเดียวทำกี่ปีวะถึงจะครบ10ล้าน" เฟิร์สคลาสพูดขึ้นอย่างโมโหเพราะเธอคนนี้เรื่องมากกว่าลูกหนี้ทุกคนที่เขาเจอมา "จะกี่ปีฉันก็ทำ" "หึ ได้งั้นพรุ่งนี้มาเริ่มงานออกไปได้ละ"  วันวามองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างโกรธเคือง เขาไม่เคยเห็นใครที่ใจร้ายแบบนี้เลย เธอเดินออกมาจากคลับทั้งน้ำตา ต่อไปนี้คงต้องลาออกจากมหาลัยแล้วมาขายตัวที่นี้น่าสมเพชตัวเองจริงๆ วันวาดาวบริหารต้องลาออกมาขายตัวใช้หนี้คนที่มหาลัยคงจะนิทาเธอไม่ใช่น้อย แต่ถึงใครจะว่าเธอจะนินทายังไงก็เถอะเธอก็ต้องทำ