เป็นของฉันคนเดียว
995 คำ
“วันวาอยู่ไหน” เฟิร์สคลาสเดินเข้ามาในบ้านหลังจากเลิกงานก็เอ่ยถามถึงเธอคนแรก
“วันวาคุณเฟิร์สเรียกหา” เสียงแม่บ้านอีกคนเรียกวันวา
“มีอะไร” เธอเดินมาตรงหน้าเขาพร้อมกับก้มหน้าไม่ยอมสบตาเขา
“คนเป็นลูกหนี้เขาพูดกับเจ้าหนี้แบบนี้หรอวะ”
“ไม่ทราบว่าคุณเฟิร์สคลาสมีอะไรให้ฉันรับใช้หรอคะ”
“อย่ามาประชดตามฉันมาในห้อง” วันวาได้แต่มองตามหลังคนที่เดินเข้าห้องทำงานไป พอพูดไม่ก็ว่าพอพูดดีก็ว่าประชดแล้วเอายังไงกันแน่
“มีอะไรก็รีบๆ พูดมาเถอะค่ะ ฉันมีงานต้องทำต่อ”
“มานี่” เขาเรียกเธอให้เธอไปหาแบบใกล้ๆ ซึ่งเธอก็ทำตาม “อยากเรียนต่อไหม”
เฟิร์สคลาสพูดแต่ไม่ได้สบตาคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขาได้ยินสิ่งที่เธอคุยกับน้องสาวทุกอย่าง แล้วถ้าเขาให้เธอเรียนต่อก็คงหมดไม่เท่าไหร่หรอกถือว่าทำบุญก็แล้วกัน
“เรียนต่อหรอคะ?” วันวาได้ยินคำถามนี่ก็รีบมองหน้าเขาทันที นี่เธอคงได้ยินไม่ผิดใช่ไหม แต่เดียวก่อนนะเธอไม่มีเงินถ้าเรียนก็ต้องใช้เงิน เขามาถามแบบนี้จะให้เธอเรียนต่อแต่ก็ต้องไปบวกกับหนีอีก เพราะฉะนั้นเธอไม่เรียนดีกว่า “ไม่อยากค่ะ”
“ทำไมวะ “เฟิร์สคลาสทำคิ้วขมวดเป็นปม งงที่คนตรงหน้าปฏิเสธเรื่องเรียนทั้งๆ ที่เธอเองก็อยากเรียน
“ฉันไม่มีเงิน”
“แล้วฉันบอกหรอว่าให้เธอหาเงินเรียนเอง”
“เดียวคุณก็ไปบวกกันหนี้อีก แค่นี้ฉันก็ไม่รู้ว่าต้องอยู่ที่นี้อีกกี่ปีละ ทำไมคุณอยากให้ฉันเป็นหนี้เยอะๆ เลยรึไงจะได้ระบายอารมณ์นานๆ” หญิงสาวพูดขึ้นอย่างโมโห นี่เขาต้องการให้เธอเป็นหนี้เยอะๆ แล้วจะให้อยู่ที่นี้นานๆ ละซิ
“ฉันบอกหรอว่าจะบวกกันหนี้อะ ชอบคิดเองไปหมดเลยนะทำไมในสายตาเธอฉันคงเลวมากเลยซินะ” เฟิร์สคลาสเอ่ยขึ้น ที่เขามาบอกว่าจะให้เธอเรียนต่อเขาไม่ได้จะไปบวกกับหนี้เลย แต่เธอคิดไปเองทั้งหมด
“คะ คุณไม่ได้จะบวกกับหนี้หรอ”
“ไม่เอาละ เธอก็ไม่อยากเรียนนิ”
“แงง ไม่เอาขอโทษฉันอยากเรียนมาก” วันวารีบเข้าไปจับแขนเขาก่อนจะขอร้องให้เขาเปลี่ยนใจ
“เลิกมองฉันเป็นคนเลวแล้วหรอ”
“ไม่มองแล้ว ขอโทษ” วันวาพูดพร้อมกับทำหน้าอ้อน
“หึ เจ้าเล่ห์ใช้ได้เลยนะเนี่ย”
“คุณจะให้ฉันเรียนจริงๆ ใช่ไหม” เธอถามพร้อมกับนวดที่แขนให้เขาอย่างเบามือ
“อืม”
“เย้ คุณใจดีที่สุดเลย” วันวาดีใจที่จะได้กลับไปเรียนพร้อมกับกอดเข้าอย่างลืมตัว “ขอโทษ”
“อย่าให้มันมากนัก”
“แต่ฉันไม่ได้ไปเรียนมาสองอาทิตย์กว่าๆ แล้วนะ เขาไล่ออกแล้วมั่งป่านี้” วันวาลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย เธอจะไปเรียนต่อไปได้ไง ป่านี่เขาเรียนไปถึงไหนแล้วๆ อีกอย่างเขาน่าจะไล่เธอออกไปละ
“ไม่ต้องห่วง เตรียมตัวไปเรียนพรุ่งนี้ก็พอละ”
“พรุ่งนี้ พรุ่งนี้เลยหรอแล้วเสื้อผ้าฉันละ เดียวฉันจะไปซื้อก่อนนะ”
“ไม่ต้อง เดียวไอ้วอมจะเอามาให้เอง”
“....” วันวาพูดไม่ออกได้แต่ยิ้มดีใจจินตนาการถึงมหาลัย ห้องเรียนแล้ว
“แล้วก็ตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีด้วย ขึ้นไปหาฉันที่ห้องคืนนี่3ทุ่ม” พอได้ยินคำนี่ใจของเธอก็วูบลงอีกครั้ง ว่าแล้วเขาต้องหวังผล
“ชั้นไหน ชั้น4ใช่ไหม”
“อืม อย่าให้ฉันรอ”
“อืม แล้วฉันจะไปตอนนี้ขอไปทำงานต่อนะ”
วันวาเอ่ยขึ้นแล้วเกินออกไปอย่างมีความสุข นี้คงจะเป็นรอยยิ้มแรกของเธอหลังจากที่อยู่ที่นี่มาเกือบอาทิตย์แล้ว
~กริ่ง ~
วันวากดกริ่งหน้าห้องของเฟิร์สคลาสเพราะไม่รู้รหัสเข้าห้อง
“มาช้า” คนข้างในเปิดประตูพร้อมกับบ่นที่เธอมาช้า
“แค่ สองนาที”
“สองนาทีก็ช้า แล้วก็จำได้ฉันเป็นคนตรงต่อเวลานี่ถ้าคุยเรื่องงานฉันจะไม่ร่วมงานกับเธอเลย”
“พอๆ ไม่คุยเรื่องนี่แล้ว” วันวานเปลี่ยนเรื่องแล้วเดินรอบๆ ห้องใหญ่ห้องนี่ ห้องนี้ใหญ่มากเกือบเท่าๆ กับบ้านหลังนึงเลย
“มานี่ แล้วถอดเสื้อออก” เฟิร์สคลาสที่นั่งอยู่ปลายเตียงเรียกให้เธอเดินมาหา วันวาเดินมาหาอย่างว่าง่ายเพราะรู้ว่ามาที่นี่เธอต้องทำอะไร เธอค่อยๆ ถอดเสื้อออกจนเหลือแค่บลาเซียสีขาว
เฟิร์สคลาสคว้าเอวบางๆ ให้มานั่งลงที่ตักก่อนจะจูบลงเบาๆ ที่เนินอกอวบอิ่ม แล้วค่อยๆ ดึงบลาเซียลงทีละนิด จนมากองอยู่ที่ราวนม
เฟิร์สคลาสจ้องมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าตรงนี้ มันถูกเขาอย่างมากไม่ได้เห็นของสวยๆ งามๆ แบบนี้มานานแล้ว
“รอยอะไร” เฟิร์สคลาสรีบถามขึ้นทันทีที่เห็นรอยแดงที่นมของเธอ
“อะไรไม่รู้มันกัด”
“อย่าให้รู้นะว่าไปเอากับใคร ไม่งั้นฉันฆ่ามันแน่”
“ฉันไม่เคยเอากับใครนอกจากคุณ” วันวารีบพูดขึ้นก่อนจะโดนด่ามากกว่านี่ เธอไม่ได้ออกไปไหนเลยจะไปเอากับใครได้
“ดี แล้วก็จำเอาไว้เธอเป็นของฉันคนเดียว”
พูดจบเขาก็อุ้มเธอมานอนราบที่เตียงแล้วถอดเสื้อตัวเองออกก่อนจะคร่อมตัวเธอเอาไว้
- ผู้เขียน
