{วันวาTalk} "มานานแล้วหรอวันวา" เฟิร์สคลาสก้มหน้ามาถามฉัน "ไม่นาน" ฉันตอบปัดทิ้งไป แต่ก็ไม่ได้สบตาเขา เฟิร์สคลาสถอนหายใจแล้วจับมือฉันเดินมาที่ห้องvip ที่มีเพื่อนเขา เตชินทร์นั่งอยู่และผู้ชายอีกคนเขาพาฉันมานั่งที่โซฟาอีกตัวก่อนจะหยิบหมอนเอาปิดขาให้พร้อมกับใช้อีกมือกอดเอวไว้ ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าเขาทำอะไรอยู่พาฉันมาทำไม ฉันไม่อยากอยู่ที่นี้ใครก็ได้พาออกไปที "เริ่มได้" เฟิร์สคลาสเอ่ยขึ้นเบาๆ "....." แต่ทั้งสองคนก็ได้แต่มองหน้ากันด้วยความสงสัย "คนของฉันไว้ใจได้" เขาพูดแล้วกระชับกอดให้แน่นขึ้นมา แล้วเพื่อนเขาก็เริ่มพูดเรื่องงานขึ้น ฉันอึดอัดจัง จริงๆฉันไม่ควรอยู่ที่นี้แล้วไม่อยากคุยกับเขาแล้ว ไม่อยากรับของจากเขาแล้ว มันเหมือนเขายิ่งให้ฉันยิ่งต้องเกรงใจไม่ดื้อไม่เถียงในสิ่งที่เขาทำไม่ว่าจะผิดรึไม่ผิด เรียกง่ายๆมันก็คือบุญนั่นแหละ ฉันต้องมองเขาเป็นคนที่มีพระคุณต่อฉัน "ถ้าเข้าใจกันแล้ว
