น้ำตามันไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้างของฉันอัตโนมัติ ความรู้ที่ฉันมี กับ ความเจ็บปวดที่ฉันเคยได้รับมันทำให้ฉันไม่อยากจะกลับไปตรงนั้นอีก
แต่คงจะเลี่ยงไม่ได้แล้ว...
( ฉันต้องบอกคุณแบบนั้นใช่มั้ย )
( ก็แล้วแต่เธอนะแสนดี จะเอายังไง ข้อเสนอฉันบอกเธอไปแล้ว )
( ค่ะ ฉันแพ้คุณแล้วจริงๆ )
ฉันตัดสินใจบอกที่อยู่กับคุณโชนไป ก่อนจะวางสายและเก็บเสื้อผ้า ทั้งที่มาอยู่ที่นี่ได้ไม่กี่วัน ทั้งที่หนีออกมาได้ไม่กี่วันก็ต้องกลับไปให้เขาทรมานเล่นอีก แบบนั้นสินะ
“ป้าชมคะ แสนดีมีเรื่องจะบอก” ฉันเม้มปากแน่นกลัวว่าจะเจอบ่น เพราะฉันพึ่งจะมาทำงานนี่เอง
“เอ่อ ว่าไงพูดมาสิ”
“คือ คือแสนดีขอลาออกนะคะมีธุระต้องกลับไปที่กรุงเทพ”
พอพูดไปแบบนั้นป้าชมก็เงียบไปสักพักเลย ก่อนจะถอนหายใจออกมา เบาๆ แต่ป้าชมก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรฉัน
“อื้อ แล้วจะกลับมาทำอีกมั้ยล่ะ”
“ถ้ามีโอกาสแสนดีก็อยากจะกลับมาทำอีกนะคะ ^_^” ฉันฝืนยิ้
