— วันต่อมา
วันนี้อาการป่วยของฉันยังคงที่ ไม่ดีขึ้นกว่าเดิม และก็ไม่ได้แย่ไปกว่าเดิม
“คุณฉันเหม็นช่วยไปสูบบุหรี่ไกลๆกว่านี้ได้มั้ย” ฉันหันไปบอกคุณโชนที่กำลังพ่นควันบุหรี่ออกจากปากอย่างไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรเลย แม้ว่าควันมันจะลอยเข้ามาในห้องเขาก็ไม่แม้แต่จะใส่ใจ
ทั้งที่ระเบียงห้องออกจะกว้างขวางแต่เขากลับยืนแค่หน้าประตูทำให้ควันบุหรี่คละคลุ้งไปทั่วห้องนอน แถมกลิ่นยังเห็นอบอวลไปทั่ว
“ถ้าทนไม่ได้ก็ออกไปนอกห้อง” เขาหันหน้ามาพูดอย่างไม่สบอารมณ์นัก
“ตะ แต่ฉันป่วยอยู่นะ คุณช่วยไปสูบบุหรี่ไกลๆได้มั้ย” ฉันลองขอร้องความเห็นใจจากเขาอีกครั้ง แต่สิ่งที่ได้แทนคำตอบคือความเงียบ
ฉันจ้องมองแผ่นหลังกว้างที่เต็มไปด้วยลายสัก ถึงแม้มันจะดูเยอะมากซะจนรำคาญตา แต่ถ้ามองอีกมุมหนึ่งของความรู้สึก บนแผ่นหลังนั้นมันเป็นรอยสักที่สวยเอา มากๆ เลยทีเดียว
“ออกไปสิ” คุณโชนบอกฉันอีกครั้งด้วยใบหน้าที่เรียบตึงไร้คว
