“พี่โรมส่งแสนดีที่ท่านถนะคะ” ฉันหันไปบอกพี่โรมที่นั่งอยู่ ข้างๆ ตรงที่นั่งคนขับ
“แบบนั้นก็ได้ครับ” สีหน้าพี่โรมดูเหมือนจะไม่ค่อยสบายใจที่จะต้องส่งฉันที่ท่ารถ แต่เขาก็ไม่ขัดอะไรฉัน
ไม่นานรถหรูคันที่พี่โรมขับก็มาจอดที่ท่ารถ
“ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณมาก จริงๆ” ฉันยิ้ม จางๆ ให้พี่โรมกันจะยกกระเป๋าลงจากรถ
“นี่เบอร์ผม ถ้ามีอะไรโทรมาหาผมได้ตลอดเลยนะครับ”
“รบกวนแค่นี้พอแล้วค่ะ ต่อไปนี้ถ้าเราจะเจอกันหรือได้พูดคุยกันมันคงเป็นความบังเอิญ...”
พูดจบฉันก็หิ้วกระเป๋าเดินออกจากตรงนั้นทันที ฉันไม่รู้ว่าการที่ฉันขอร้องไห้พี่โรมช่วยมันจะทำให้พี่โรมเจอคุณโชนเล่นงานหรือเปล่า ฉันอาจจะดูเห็นแก่ตัวไปหน่อย แต่ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน
ฉันเดินไปซื้อตัวรถทัวร์ เลือกจังหวัดทางภาคอีสานและเลือกไปในที่ที่อยู่ห่างไกลจากความเจริญที่สุด
ที่นั่น คือที่ที่ฉันเคยอยู่ในสมัย เด็กๆ ฉันยังจำได้ถึงจะอยู่ที่นั่นถึง
