บทที่ 21 บ้านตระกูลไพศาล
“เอ่อ เป็นยังไงคะ พอทานได้ไหม”
น้ำค้างถามชายหนุ่มหลังจากที่กินข้าวไปได้หนึ่งคำ ไม่รู้ว่าเขาไปหิวข้าวมาจากที่ไหน ถึงได้มาทานข้าวที่ห้องของเธอ และข้าวที่เขาทานนั้นเป็นส่วนของน้ำค้างที่เหลือไว้ทานเอง ดูท่าแล้ว วันนี้คงจะได้ไปซื้อข้าวข้างนอกกินเสียแล้ว
“ก็งั้น ๆ”
หมิงเผิงตอบหลังจากเคี้ยวข้าวในปากจนหมด ส่วนคนตัวเล็กที่ได้ยินก็พยักหน้าเบา ๆ จากนั้นมองคนตรงหน้านั่งทานข้าวอย่างเงียบ ๆ จนหมดจาน โดยที่เขาไม่สังเกตเลยด้วยซ้ำว่าน้ำค้างนั่งตาละห้อยอยู่ เพราะเธอเองก็หิวเช่นกัน
ผ่านไป 20 นาที
“ผมอิ่มละ ไปได้ละ”
เสียงทุ้มพูดพลางลุกจากเก้าอี้ ทว่าน้ำค้างได้เอ่ยออกมาว่า
“เดี๋ยวขอล้างจานก่อนนะคะ จะปล่อยไว้อย่างนี้ไม่ได้”
“อย่างนั้นหรือ ไปล้างสิ”
คนตัวสูงตอบอย่างไม่แยแส พร้อมกับเดินไปหย่อนตัวนั่งไขว่ห้างที่โซฟา
“ค่ะ รอสักครู่นะคะ”
เรียวปากสีหวานพูดบอกเขา ในขณะที่มือก็เก็บจ
