บทที่ 26 ฝากครรภ์
จนกระทั่งเวลา 18.00 น. เป็นเวลาเลิกงาน เจ้าของใบหน้าสวยลืมตาขึ้นมาสบตากับเพดานสีขาว เธอขมวดคิ้ว แล้วนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ น้ำค้างจำได้ว่าไม่ได้เข้าร่วมการประชุม แต่ถูกไล่ให้มารอในห้องทำงาน
เมื่อมาถึงก็มานั่งที่เก้าอี้จนหลับไป ทว่าทำไมถึงได้มาอยู่ในท่านอน เธอเองก็จำไม่ได้เช่นกัน คนตัวเล็กใช้มือยันเบาะโซฟาขึ้นพร้อมกับกะพริบตาถี่ ๆ เพื่อขับไล่อาการมึนงงออกไป
นัยน์ตาสีนิลเริ่มกวาดสายตามองไปรอบ ๆ พบกับร่างอันคุ้นตาของหมิงเผิงซึ่งนั่งทำงานอยู่บนโต๊ะ น้ำค้างยังไม่พูดอะไร ก้มมองนาฬิกาข้อมือ ขณะนี้เป็นเวลาเลิกงานแล้ว เขายังนั่งทำงานอยู่ อีกอย่างหญิงสาวเองก็แปลกใจว่าทำไมคนตรงหน้าถึงปล่อยให้นอนนานขนาดนี้ โดยที่ไม่ปลุก
“ตื่นแล้วเหรอ”
เสียงทุ้มถามน้ำค้าง ก่อนจะถอดแว่นกรองแสงหน้าจอคอมพิวเตอร์วางไว้ด้านข้าง
“...”
น้ำค้างไม่รู้จะตอบอะไร เพราะยังคงน้อยใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
