รักสำรองของคนหลายใจ

ตอนที่5 รำคาญใจ

รัชชานนท์เดินออกจากห้องทำงานของพ่อตาไปด้วยความรู้สึกหงุดหงิดหัวเสียอยู่ไม่น้อย ชีวิตตั้งแต่เล็กจนโตเขาทำอะไรได้ด้วยตัวเองบ้าง นอกจากก้มหน้ายอมรับกับทุกอย่างที่ครอบครัวนี้ประเคนให้

"พี่นนท์คะ เย็นนี้เราออกไปทานข้าวนอกบ้าน ฉลองการกลับมาของพี่ดีไหมคะ"

ลลิตาเดินยิ้มเข้ามาหาสามี เกาะเกี่ยวเกี้ยวแขนเขาอย่างไม่ยอมปล่อยให้ห่างกายอยู่อย่างนั้น ทำเอารัชชานนท์รู้สึกหงุดหงิดหัวเสียขึ้นมาอีกเท่าตัว สายตาคมประดุจเหยี่ยวปรายตาหันกลับมาจ้องมองด้วยความรู้สึกไม่พอใจอีกครั้ง

"พี่เหนื่อย ไม่อยากออกไปไหนทั้งนั้น ถ้าลิตาอยากไปเชิญตามสบายเลยนะ"

"ทำไมชอบพูดกับลิตาแบบนี้นะ ผัวที่ดีเขาพูดกับเมียอย่างนี้เหรอพี่นนท์?"

"ก็เพราะพี่เป็นผัวที่ไม่ดีไง อย่ามาทำตัวน่าเบื่อกับพี่หน่อยได้ไหมลิตา แค่คุณพ่อคนเดียวพี่ก็เบื่อจะแย่อยู่แล้ว พี่ขอตัวขึ้นไปอาบน้ำพักผ่อนล่ะ"

ชายหนุ่มสะบัดแขนออกจากการพันธนาการของภรรยาสาว ขาสูงยาวก้าวเท้าเดินฉับ ๆ ขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน ทีท่าของรัชชานนท์ที่แสดงออกไม่ใช่สิ่งที่แปลกใหม่จนเกินจะรับได้ แต่ท่าทางแบบนี้เป็นเรื่องปกติของเขาที่เคยทำกับเธอต่างหาก

ลลิตาชักไม่แน่ใจแล้วว่าสิ่งที่เธอพยายามทำอยู่คือสิ่งที่ถูกต้องที่สุดหรือยัง เธอรักเขาและพยายามทำทุกอย่างที่จะมีเขาอยู่ในชีวิต แต่เหมือนยิ่งทำแบบนี้ก็ยิ่งทำให้ตัวเองรู้สึกเจ็บปวด ความสุขในชีวิตอยู่ตรงไหนเธอก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ตั้งแต่แต่งงานกันมาเธอเคยมีตัวตนบ้างหรือเปล่าสำหรับสามีที่ชื่อรัชชานนท์คนนี้

ทางด้านช่อฟ้าเธอนั่งรอโทรศัพท์ของรัชชานนท์ด้วยความรู้สึกที่เป็นห่วงอีกคนยิ่งนัก เขาบอกว่าจะโทรกลับมาหากันเมื่อถึงกรุงเทพฯ แต่ตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะสี่ทุ่มครึ่ง โทรศัพท์มือถือก็ยังคงเงียบกริบ ไม่มีสายเรียกเข้าจากคนที่เฝ้ารอ จนต้องตัดสินใจเป็นฝ่ายโทรไปหาเขาก่อน รอสายโทรศัพท์เพียงแค่ไม่กี่วินาที เสียงปลายสายก็ตอบรับกลับมา

"พี่นนท์อาบน้ำอยู่ค่ะ"

ทำเอาช่อฟ้าถึงกับจ้องมองเบอร์ที่โทรออกอีกครั้ง คิดว่าตัวเองกดเบอร์ผิดแต่ก็เป็นชื่อของรัชชานนท์ แล้วทำไมต้องเป็นเสียงผู้หญิงรับด้วยนะ หรือจะเป็นน้องสาวของเขาที่รับสายแทน

"เดี๋ยวโทรกลับไปใหม่นะคะ ขอบคุณค่ะ"

ช่อฟ้ารีบวางสายโทรศัพท์ไปในที่สุด ใจอยากรู้เหลือเกินว่าเสียงผู้หญิงที่รับสายโทรศัพท์เมื่อสักครู่นี้เป็นใคร ไม่อยากจะคิดมากให้ปวดหัว แต่ทว่าดึกดื่นป่านนี้แล้วยังมีเสียงตอบรับเป็นผู้หญิงอยู่ ก็ทำให้เธอเองรู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน รัชชานนท์คงไม่ได้มีใครคนอื่นอยู่อีกคนหรอกใช่หรือเปล่า?

รัชชานนท์เดินออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับมือที่ถือผ้าขนหนูผืนเล็กขยี้ผมที่เปียกชุ่มออกมาด้วย

"มาทำอะไรที่ห้องนี้น่ะลิตา" ชายหนุ่มถึงกับรู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย เพราะเป็นห้องนอนส่วนตัวและเขาไม่อยากให้ลลิตาเข้ามาวุ่นวายด้วยในเวลาดึกดื่นเช่นนี้เลย

"เมียจะเข้ามาหาผัว เข้ามาไม่ได้หรือไงคะ"

"แล้วยุ่งอะไรกับโทรศัพท์พี่ เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ"

โทรศัพท์เครื่องหรูราคาแพงถูกยกซ่อนเอาไว้ข้างหลังหญิงสาวทันที รัชชานนท์เดินเข้าไปใกล้ก่อนจะยื้อแย่งโทรศัพท์ออกมาจากมือของลลิตาด้วยสีหน้าที่ไม่พึงพอใจอีกครั้ง

"อย่ามายุ่งกับโทรศัพท์พี่อีก อย่ามาล้ำเส้นพี่จนมากเกินไป อย่าทำให้พี่อดทนไม่ได้นะลิตา"

"เมียน้อยพี่โทรมาหาหรือไง เมื่อกี้มีเสียงผู้หญิงโทรเข้า บอกว่าจะโทรมาใหม่ มันเป็นใครเหรอคะ?"

"ไม่ใช่เรื่องของลิตา ออกไปจากห้องพี่ซะ ถ้าลิตาไม่ไปพี่จะเป็นฝ่ายไปเอง"

อ้อมแขนของลลิตาตวัดรัดรอบคอของชายหนุ่ม พร้อมกับสายตาที่จับจ้องมอง ท้าทายอารมณ์ของเขาอยู่มาก

"ทำไมไม่อยากอยู่ใกล้ลิตาเหรอคะ กลัวหักห้ามใจตัวเองไม่ได้อีกหรือไง กลัวจะเผลอมีอะไรกับลิตางั้นสิ เราเป็นผัวเมียกันนะคะพี่นนท์ ถ้าพี่อยากนอนกับลิตา พี่ไม่ต้องฝืนตัวเองหรอกค่ะ เพราะลิตาก็พร้อมจะเป็นของพี่ตลอดเวลาอยู่แล้ว เราแต่งงานกันแล้วนะคะ จะแยกกันอยู่กับลิตาทำไม เรานอนเตียงเดียวกัน อยู่ห้องร่วมกันก็ได้นี่คะ ลิตาคิดถึงพี่นนท์ คิดถึงพี่นนท์ที่สุด" เรียวปากคู่สวยประคบทาบทับกับริมฝีปากหนาของชายหนุ่มอย่างจงใจ ฝ่ามือหนารีบจับกระชากร่างของลลิตาให้ออกห่างจากกายอย่างไม่พอใจอีกครั้ง

"เลิกทำบ้ากับพี่แบบนี้สักทีลิตา ลิตาอยากให้พี่แต่งงานด้วยไม่ใช่เหรอ พี่ก็แต่งงานจดทะเบียนให้แล้วไง พี่บอกแล้วว่าพี่จะไม่มีวันแตะต้องลิตาอีกเป็นอันขาด ถ้าลิตาอยากมากก็ไปหากินข้างนอก จะมาสนใจอะไรกับพี่ล่ะ"

"ทำไมพี่นนท์ถึงรังเกียจลิตานักล่ะคะ ลิตารักพี่ ลิตาเป็นเมียพี่นะ"

"เมียอย่างลิตาน่ะเหรอพี่ไม่ได้อยากมีเลยด้วยซ้ำ ถ้าลิตาปกติสักนิดลิตาจะไม่ผูกมัดพี่ ด้วยการแต่งงานและทะเบียนสมรสบ้า ๆ นี้หรอก" ชายหนุ่มเดินออกจากห้องไปอีกครั้งอย่างไม่สบอารมณ์นัก ความอดทนของเขาจะมีอยู่ได้นานสักเท่าไหร่กัน