รัชชานนท์หันหน้ากลับไปจ้องมองดวงตาของช่อฟ้า ดวงตาที่ว่างเปล่า ดวงตาที่มองเขาเป็นเหมือนคนอื่นที่ไม่ใช่คนคุ้นเคยที่เธอเคยรัก ทำให้รู้สึกใจหายอยู่มาก
"แต่ลูกกำลังจะคลอดแล้วนะช่อ เราต้องช่วยกันดูแลเขาไม่ใช่เหรอ?"
"เรื่องนั้นช่อเตรียมตัวรับมือไว้หมดแล้ว ไม่รบกวนพี่นนท์แล้วค่ะ ที่ช่อรบกวนวันนี้เพราะช่อเห็นว่าแม่ป่วย คงไม่ใช่เวลาที่จะบอกความจริงทุกอย่างให้แม่ได้รู้ ช่อขอพี่นนท์อย่างหนึ่งนะคะ แค่ทำเหมือนว่าเราไม่ได้เลิกรากัน คนแถวนั้นจะได้ไม่ต้องนินทาแม่ให้แม่ต้องเครียดอีก"
"ฟังดูเหมือนพี่เป็นคนเลวจังเลยนะช่อ พูดขนาดนี้แล้วช่อคงไม่ให้อภัยพี่เลยสินะ"
รัชชานนท์หันหน้ากลับไปมองถนนเบื้องหน้า ยังคงตั้งใจขับรถต่อไป แม้ในหัวใจจะรู้สึกไหววูบแปลก ๆ ชีวิตนี้ยังไม่เคยถูกผู้หญิงปฏิเสธเลยสักครั้ง แต่กลับช่อฟ้าที่เธอกำลังมีลูกกับเขา หญิงสาวก็ยังไม่อยากได้เขาเป็นสามีหรือเป็นพ่อของลูกเธอเลยสักนิด นี่ใช่ไหมคือ
