ทั้งสามคนยังคงเดินเพลินไปเรื่อยเหมือนไม่ได้ยินเสียงเรียก ที่ดังก้องอยู่ห่างไกลจากตรงนั้นมากพอสมควร
"พี่กันต์พาผมตามช่อไปทีสิพี่"
"แต่แกต้องพบหมอนะเว้ย"
"เอาไว้ก่อนเถอะพี่ผมพอทนได้ยังไม่ตายสักหน่อย ตามช่อไปก่อนสิครับพี่ ให้ไวเลย ๆ
กันตพงศ์รีบเข็นรถของคนที่ใส่เฝือกดามขาข้างขวาเอาไว้ รีบตามคนทั้งสามออกไปติด ๆ แต่ดูเหมือนว่าโชคไม่ได้เข้าข้างพวกเขาอีกตามเคย เพราะช่อฟ้าหายตัวไปอีกครั้งแล้ว
"โธ่โว้ย! ไม่ทันอีกจนได้ พี่กันต์เห็นแบบผมใช่ไหม ช่อท้องโตคง ใกล้จะคลอดเต็มทีแล้ว"
"แล้วไงวะ เขาอาจจะแต่งงานมีผัวใหม่ไปแล้วก็ได้ ดูผู้ชายคนเมื่อกี้นี่สิ เหมือนกับครอบครัวเลยว่ะไอ้นนท์"
"ทั้งที่ช่อท้องอยู่นี่นะ ใครมันจะบ้าพาตัวเองมารับผิดชอบลูกคนอื่นวะพี่"
"พ่อหม้ายลูกติดเหมือนกันไง มีความเข้าอกเข้าใจกัน แต่ฉันว่าตอนนี้แกควรกลับไปหาหมอดีกว่าว่ะ ฉันไม่ได้มีเวลาว่างพาแกมาได้บ่อยหรอกนะโรงพยายาลเนี่ย!"
รัช
