นั่นเป็นความทุกข์ใจอย่างหนึ่งของรัชชานนท์ เขากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ยิ่งในวันที่มารดาบุญธรรมเสียชีวิตลง ลลิตากลับเป็นคนที่น่าสงสารในสายตาของเขา พ่อบุญธรรมก็ขอร้องแล้วขอร้องอีก ขอให้เห็นแก่ท่านที่เลี้ยงดูมา ยิ่งไม่มีแม่ก็ยิ่งกลัวลูกสาวจะเป็นหนักมากกว่าเดิม ความรักที่เธอมีให้กับพี่ชายอย่างรัชชานนท์จะเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้หญิงสาวดีขึ้นมาได้ เพราะคนเป็นพ่อไม่อยากให้ลูกสาวต้องทำร้ายตัวเองไปมากกว่านั้นอีกแล้ว แม้จะเคยพาไปรักษาแต่เหมือนกับโรคประหลาดที่ต้องเยียวยาคือต้องได้ในสิ่งที่เธอต้องการเพียงเท่านั้น เขาที่สำนึกในบุญคุณของผู้มีพระคุณมาเสมอ จึงยอมทำตามคำขอของคุณฉัตรเฉลิม ลลิตาพึงพอใจที่ได้แต่งงานเป็นภรรยาของเขา แม้ว่าตัวของเขาจะไม่เคยต้องอยู่ใกล้เธอเลยสักครั้ง แต่มันก็เป็นหลักประกันเดียวว่าเขาจะไม่ไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นอีก แม้ระหว่างทางที่แต่งงานกันเขาจะมีผู้หญิงเข้ามาพัวพันในชีวิต เธอในฐานะภร