"พี่ช่อขาคุณพ่อไม่สบาย ไปดูหน่อยสิ" ลิลลี่ลากดึงแขนของพี่เลี้ยงสาวให้เดินตามไปบนห้องพักของผู้เป็นพ่อ ไม่น่าเชื่อว่าเด็กหญิงวัยห้าขวบจะรู้ความมากขนาดนี้
"คุณพ่อเป็นอะไรคะพี่ลิลลี่"
"ไม่รู้ค่ะ ปลุกยังไงก็ไม่ตื่นเลย"
ช่อฟ้าที่ท้องโตใกล้คลอดเธอเดินอุ้ยอ้ายตามแรงจูงของเด็กหญิง จนกระทั่งห้องนอนของรามิลถูกเปิดประตูให้กว้างออก ชายหนุ่มก็ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียงไม่ขยับไปไหน ฝ่ามือเรียววางแตะลงบนหน้าผากและซอกคอเขาเบา ๆ
"ก็ไม่ตัวร้อนนี่คะ คุณพ่อแค่กลับบ้านดึกเลยตื่นสาย ไม่มีอะไรให้ตื่นเต้นเลยสักนิด ไปทานข้าวเช้าต่อดีกว่านะคะ เดี๋ยวพี่ช่อจะช่วยปลุกคุณพ่อให้เอง" ลิลลี่รีบวิ่งลงไปข้างล่างอีกครั้ง ปล่อยให้ช่อฟ้าอยู่บนห้องของรามิลตามลำพัง
"คุณรามิลคะ คุณรามิล นี่คุณดื่มหนักมากใช่ไหมเมื่อคืน" ทั้งลากดึงแขน ทั้งบ่นให้เหมือนกับที่แม่บ่นลูก เหมือนกับเมียบ่นผัวอย่างไรอย่างนั้น
"คนจะนอน ปลุกทำไมกันนะ" เสีย
