รามิลมายังโรงพยาบาลเป็นเพื่อนกับช่อฟ้า ปล่อยให้ลูกสาวอยู่ที่บ้านกับนางสมรศรีเพียงสองคน พรุ่งนี้เช้าถึงจะกลับไปรับคนทั้งคู่ให้มาโรงพยาบาลด้วยกันอีกครั้ง
เขานั่งรออยู่หน้าห้องคลอดนานสามชั่วโมงแล้ว รอเวลาที่จะได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กน้อย รู้สึกตื่นเต้นไม่ต่างจากตอนที่ลิลลี่คลอดเลยสักนิด เพราะว่าเขาเห็นพัฒนาการทุกอย่างตั้งแต่ตอนที่อยู่ในครรภ์ รู้สึกเหมือนกับว่าเป็นลูกของตัวเองไม่ใช่ลูกใครคนอื่น เพียงแค่ไม่ถึงสิบนาทีต่อมา เสียงร้องไห้ของเด็กทารกแรกคลอดก็ดังจ้าละหวั่น ทำให้คนที่นั่งหน้าเครียดเมื่อครู่ถึงกับยิ้มออกมาอย่างโล่งอกโล่งใจนัก
ช่อฟ้าถูกนำตัวมาพักฟื้นที่ห้องพักวีไอพี สีหน้าของเธอดูเหนื่อยอ่อนยิ่งนัก รามิลได้แต่จ้องมองด้วยความรู้สึกเห็นใจและสงสารหญิงสาวอยู่มาก
"คลอดยากมากเลยเหรอช่อ กว่าที่จะได้ยินเสียงร้องไห้ฉันรอแทบจะขาดใจเลยนะ"
"ยากเอาเรื่องพอสมควรค่ะ ทำเอาช่อหมดแรงเลยล่ะ ลูกตัวโตก
