เด็กหญิงลลินอายุครบหนึ่งเดือนแล้ว เป็นหนึ่งเดือนที่มีความสุขและเหนื่อยมาก ๆ แต่โชคดีที่ช่อฟ้ามีมารดาช่วยดูแลให้บ้าง แขนของนางก็ยังคงใส่เฝือกอยู่ แต่อีกไม่ถึงอาทิตย์ก็จะได้ถอดออก และอุ้มหลานอย่างถนัดมือเสียที รามิลก็แสนจะดีกับเธอและลูกมาก เหมือนกับเป็นพ่อของลลินไปแล้วจริง ๆ เขาช่วยดูแลแบ่งเบาภาระเธอได้มากจนไม่น่าเชื่อ แถมยังเลี้ยงเด็กเก่งมาก ๆ คำพูดโอ้อวดที่ว่าเลี้ยงลิลลี่มาเองกับมือ เธอก็เชื่อว่ามันคงจะต้องเป็นแบบนั้นจริง ๆ
"ไม่ต้องเข้าร้านเหรอคะวันนี้?"
"ไม่ล่ะ ฉันจะอยู่กับลูกสาว" ในอ้อมแขนก็กำลังอุ้มกล่อมร่างอวบอ้วนของลลินที่จ้ำม้ำจากน้ำนมแม่จนน่าฟัดอย่างไม่เคอะเขิน
"อยู่ติดบ้านมากเลยนะคะ ไม่เห็นจะออกไปเที่ยวสาวเหมือนเมื่อก่อนนี้เลย"
"ไม่อยากไป คิดดูนะมีลูกฉันยังติดบ้านขนาดนี้ ถ้ามีเมียฉันก็จะขายร้านทิ้งแล้วอยู่แต่บ้าน"
รามิลพูดทุกวันจนทำให้เลิกเขินเขาไปแล้ว นับวันยิ่งรู้สึกว่าเขากั
