“กินเข้าไปอีก” เสียงไคลน์นั่งบอกคนตัวเล็กที่นั่งอยู่พลางให้อีกคนกินไข่ดาวที่อยู่ตรงหน้าเพิ่มเข้าไปอีก ซึ่งใบข้าวก็ยังคงหน้างอ ทว่าก็ตักกินไปด้วยความหิวโหยที่มี หลังจากที่เมื่อคืนนั้นเธอเหมือนถูกใช้พลังงานร่างกายไปเยอะ ด้านไคลน์ก็นั่งมองใบหน้าเรียวใสของใบข้าวนิ่งพลางทำท่าจะหยิบซองบุหรี่ที่อยู่ไม่ไกลเข้ามาจุดสูบตามประสา แน่นอนว่าดวงตากลมโตที่เหลือบเห็น
“จะทำอะไรคะ”
“…” คนตัวสูงชะงักนิ่ง
“ถ้าพี่จะสูบ ช่วยเดินออกไปสูบด้านนอกด้วยค่ะ ไม่งั้นก็ปล่อยข้าวกลับห้อง” ริมฝีปากเล็กขยับบอกด้วยโทนเสียงเรียบกว่าทุกครั้ง ร่างสูงวิศวะที่ได้ยินจึงชะงักค่อย ๆ วางซองบุหรี่ราคาแพงลงยังที่เดิม ใบข้าวที่เห็นก็ไม่พูดอะไร พร้อมกับกินอาหารที่อยู่ตรงหน้าต่อจนเสร็จ และมือหนาของไคลน์ที่หยิบยาคุมฉุกเฉินขึ้นมายื่นให้ โดยใบข้าวก็รับมาด้วยท่าทีปกติ
“จำวิธีกินได้ใช่ไหม”
“ค่ะ” ใบข้าวพยักหน้าตอบกลับพร้อมรับยาเข้ามากลืน
