ซึ่งขณะที่นั่งอยู่ คนตัวสูงที่ขาค่อนข้างยาวและลำตัวหนาอยู่ไม่น้อยก็มีความรู้สึกหงุดหงิดอยู่มากกับขนาดที่นั่งที่เขาแทบขยับตัวไม่ได้
“…” ใบข้าวที่รับรู้ถึงสีหน้าและท่าทีของคนด้านข้างก็เข้าใจถึงความเป็นคุณชายกับขนาดตัวสูงใหญ่ที่นั่งค่อนข้างยาก กระทั่งในที่สุด เครื่องบินลำเล็กก็แลนดิงลงภาคพื้นอย่างปลอดภัย พร้อมกับผู้โดยสารทุกคนที่พากันเดินออกจากเครื่องไป
“หน้าเป็นส้นตีนมาเลยนะ” เสียงไซม่อนไม่รอช้าที่จะจงใจพูดจากวนใส่เพื่อนตัวสูงที่ยังคงดูเรียบนิ่งมีความหงุดหงิดอยู่กับการนั่งเครื่องบินลำเล็กครั้งแรก
“คุณชายจริง ชิ” เจนิสที่ตั้งแง่กับรุ่นพี่หนุ่มก็อดไม่ได้ที่ตั้งใจพึมพำใส่ไคลน์อย่างหมั่นไส้ ก่อนที่เสียงของลูกหว้าจะดังขึ้น
“เดี๋ยวฉันไปก่อนนะ” ร่างบางบอกกับกลุ่มเพื่อนที่ยืนรอกระเป๋ากันอยู่ ทำเอาเจนิสที่ได้ยินหันมอง
“อ้าวทำไมล่ะ รอก่อนสิ เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“ไม่เป็นไร ไว้เจอกัน” พูดจบ ลูกหว้าก
