พรึบ
ดวงตาคมของคนตัวสูงที่นอนอยู่ห้องพิเศษภายในโรงพยาบาลชื่อดังค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาหลังจากที่เริ่มได้สติ
“ไคลน์…” ไลลาที่ยืนอยู่ข้างเตียงตลอดเอ่ยเรียกลูกชายตัวเองขึ้นเมื่ออีกคนลืมตา ไคลน์ที่ได้ยินก็จ้องมองไปยังบริเวณรอบ ๆ เตียงผู้ป่วยของตัวเอง ก่อนจะเห็นพ่อแม่และกลุ่มเพื่อนสนิทที่ต่างยืนมองมายังเขา รวมถึงท่อนแขนด้านซ้ายของเขาที่สวมใส่เฝือกดามเอาไว้อยู่ แต่ร่างสูงวิศวะก็ไม่คิดสนใจเมื่อนึกถึงใครอีกคน
“ใบข้าวอยู่ไหน” ริมฝีปากหนาเอ่ยถามพลางทำท่าจะลุกขึ้นจากเตียง แต่ก็ต้องถูกทุกคนพยายามห้าม
“อย่าเพิ่งขยับ” คามิลบอกกับลูกชาย ทว่าคนตัวสูงก็เอ่ย
“ใบข้าวอยู่ไหน ผมจะไป…”
“นอนพักก่อนเถอะลูก” ไลลาบอก แต่ก็ไม่อาจที่จะหยุดร่างสูงได้ ไคลน์ยังคงพยายามจะลุกขึ้นจากเตียงผู้ป่วย กระทั่ง…
“ถึงไปตอนนี้ก็ไม่ได้เจอหรอกค่ะ” เสียงเจนิสที่เดินเข้ามาพร้อมลูกหว้าพูดขึ้น เจ้าของใบหน้าหล่อที่ได้ยินจึงหันมองยังรุ่น
