แต่แล้ว…
ตึก!
แววตาที่ดูว่างเปล่าราวกับไม่รู้จักกันนั้นทำเอาคนตัวสูงที่กำลังเดินอยู่ชะงัก ไม่เพียงเท่านั้น ใบข้าวยังค่อย ๆ ผละสายตาไปด้วยท่าทีดูมีความกลัว เจนิสที่เห็นจึงเอ่ยทำลายความเงียบ รวมถึงสีหน้างุนงงของพ่อแม่และพี่ชายของใบข้าวที่ยืนกันอยู่
“นี่พี่ไคลน์ค่ะ รุ่นพี่ของพวกเรา คนที่ช่วยใบข้าวไว้” ร่างสูงที่ได้ยินแบบนั้นก็จำต้องชะงักความสนใจจากคนที่นั่งอยู่หันไปก้มหน้าเชิงทักทายให้กับทั้งสาม
“ขอบคุณนะจ๊ะที่ช่วยลูกน้าเอาไว้” นภัสสรเอ่ยบอกชายร่างสูงที่ยืนอยู่
“ครับ” ไคลน์ก็รับคำไปพลางรู้สึกได้ถึงสายตาของใครบางคนที่จ้องมองหน้าเขาอยู่ ดวงตาคมกริบจึงหันไปมอง ก่อนจะพบเข้ากับสายตาของภาคินที่เอาแต่ยืนนิ่งมองเขาด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความดูไม่ชอบใจ ทว่าคนตัวสูงก็เลือกที่จะไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เนื่องจากตอนนี้คนที่เขาสนใจนั้นเอาแต่นั่งก้มหน้างุดดูกลัวเขาอยู่ ผิดกับตอนแรกที่ดูร่าเริงสดใส สิ่งนั้น
