พรึบ
เสียงร่างใบข้าวนั่งลงยังบนโซฟาราคาแพงภายในห้องพักหรูพร้อมกับร่างสูงของไคลน์ที่คอยจ้องมองดูแลไม่ห่างอย่างไม่คิดสนใจใคร
“ต่อไปอย่าหยุดเดินแบบนั้นอีก…เข้าใจไหม” ริมฝีปากหนาเอ่ยย้ำด้วยโทนเสียงยังคงมีความดุแต่ปะปนไปด้วยท่าทีห่วงใยเป็นอย่างมากจนทุกคนที่นั่งอยู่รับรู้ได้ โดยเฉพาะใบข้าว
“ค่ะ” เจ้าของใบหน้าเรียวใสหันพยักหน้ารับคำตอบกลับยังรุ่นพี่หนุ่มด้านข้างพลางเหลือบสายตาไปมองยังมือแกร่งที่ยังคงจับร่างเธอไว้ไม่ห่าง ไคลน์ที่ได้สติจึงค่อย ๆ ผละออก แต่ยังคงจ้องมองยังใบข้าวด้วยความเป็นห่วงอยู่อย่างนั้น ขณะที่ใบข้าวที่รับรู้ถึงความห่วงใยจากความรู้สึกจริง ๆ ของอีกคนที่สัมผัสได้ ก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจปลอดภัยไปอย่างบอกไม่ถูก
“แล้วยังปวดหัวอยู่ไหม” เสียงลูกหว้าถามขึ้น
“ไม่แล้ว” ใบข้าวที่รู้สึกดีขึ้นแล้วส่ายหน้าตอบกลับ ก่อนที่เสียงของวิคเตอร์จะเอ่ยขึ้น
“ว่าแต่ไอ้อีริค ยังคุยกับแม่มันไม่เสร็จอีกเหรอ
