“อ๊ะ สะ…แสบ…” เสียงหวานของใบข้าวที่ถูกไคลน์อุ้มเข้ามาวางลงบนเตียงนอนหรูพร้อมกับค่อย ๆ เคลื่อนมือแกร่งเข้าไปจัดการทำความสะอาดให้ยังกลีบดอกไม้สีหวานที่ตอนนี้แดงก่ำบวมเป่งจากการถูกจับร่วมรักอย่างดุเดือดไม่ได้พักร้องขึ้นพลางขยับตัว
“อย่าดิ้น”
“มันแสบ”
“อืม พี่จะเบามือลง” ว่าแล้ว ไคลน์ก็จัดการทำความสะอาดยังกลีบดอกไม้นั้นด้วยความพยายามเบามือที่สุดเท่าที่ตัวเขาจะทำได้ ขณะที่ใบข้าวเองก็ยังคงเบะปากร้อง
“ฮึก…”
“หยุดร้องได้แล้ว”
“ข้าวแสบ…” คนตัวเล็กยังคงเอ่ยบอกคำเดิมด้วยใบหน้างอแงชัดเจน
“อืม พี่ขอโทษ แต่เธอก็รู้…พี่หวงเธอมาก” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลามองหน้าบอกรุ่นน้องตัวเล็ก ใบข้าวที่ได้ยินก็ยิ่งเบะปากมองอ้อนยังคนตรงหน้า ร่างสูงที่ทำความสะอาดจุดอ่อนไหวของร่างเล็กเสร็จ จึงไม่รอช้าที่จะเคลื่อนมือเข้าไปดึงร่างบางเข้ามากอดปลอบอีกครั้ง
“ถ้ารู้แล้วก็อย่าไปประชดอะไรพี่แบบนั้นอีก แล้วเวลามีอะไร ก็ถา
