“ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรเรา ไม่ต้องกลัว…พี่อยู่ตรงนี้แล้ว” สิ้นเสียงทุ้มที่โอบกอดร่างเล็กเอ่ยบอกอย่างปลอบประโลม ไคลน์ก็ยืนลูบหัวใบข้าวที่ขวัญเสียอยู่อย่างนั้น จนเมื่อรับรู้ได้ถึงความเริ่มเบาอาการหวาดกลัวลง
“กลับห้องเรากันนะ” ร่างสูงวิศวะก้มลงเอ่ยบอกยังคนรักพลางไม่รอช้าที่จะอุ้มร่างเล็กเดินตรงไปยังรถสปอร์ตคันหรูของตัวเองที่จอดอยู่ และรีบพาใบข้าวกลับไปยังคอนโดของเขาด้วยความรวดเร็ว โดยใช้เวลาไม่นาน ร่างทั้งสองก็กลับเข้ามาอยู่ภายในห้องนอนหรูของคอนโดราคาแพง
เงียบ
พร้อมกับความเงียบงันที่เข้ามาปกคลุมอยู่ภายใน ใบข้าวยังคงเอาแต่นั่งนิ่งตัวสั่นด้วยความตื่นกลัวที่ยังไม่หายดี รวมถึงน้ำตาสีใสที่ยังคงไหลลงมาอาบยังแก้มนุ่มของคนตัวเล็ก ไคลน์ที่นั่งอยู่ก็จ้องมองยังภาพนั้นไปด้วยความรู้สึกปวดหนึบในหัวใจ เขาเอาแต่คิดว่า ถ้าตัวเองไปไม่ทัน มันจะเกิิดอะไรขึ้นกับร่างเล็ก ยิ่งคิดแบบนั้น ความโกร
