“คนอะไรไร้ความรู้สึก อยู่บนโลกใบนี้ได้ยังไงก่อน ฉันไม่เข้าใจว่าคุณมีความสุขบ้างไหม ถึงได้เป็นคนแบบนี้” นับดาวเอ่ยออกมาด้วยท่าทางหัวเสีย เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอต้องมาเจอเขาที่ท่าทางมึน อึน แล้วก็ซึนแบบที่เขาเป็นอยู่ในตอนนี้
“ความสุขของคนเราไม่เท่ากัน อย่าเอาความสุขของตัวเองไปตัดสินคนอื่น” หวังชิงหลงเอ่ยออกมาหลังจากที่เขาตักข้าวต้มคำสุดท้ายเข้าปากเขาเรียบร้อยแล้ว การได้กินข้าวต้มในวันที่รู้สึกว่าร่างกายอ่อนแอ มันทำให้เขามีแรงมากขึ้นจริงๆ ต้องขอบคุณเธอที่ทำให้เขารอด เพื่อที่จะกลับไปแก้แค้นคนที่มันทำร้ายเขา
“สอนเก่ง แดกเก่ง งั้นก็รีบไปรีบกลับเลยนะ ฉันจะไม่ได้ไม่ต้องทนฟังอะไรที่มันบั่นทอนอารมณ์ขนาดนี้” นับดาวรีบไล่เขาทันที ส่วนเธอก็คว้าชามข้าวต้มที่อยู่ในมือเขาเดินตามเขาไปที่อ่างล้างจาน เพื่อที่จะล้างชามที่เขาเพิ่งรับประทานเรียบร้อย
หวังชิงหลงมองตามแผ่นหลังของหญิงสาว ก่อนที่เขาจะรีบออกจากห้องไป
