เขาจำเธอไม่ได้..
สายตาที่เขามองเธอเหมือนกับคนไม่เคยรู้จักกัน..
ก็ดีเหมือนกัน..ในเมื่อเขาทำเป็นไม่รู้จักเธอ เธอก็ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะรู้เรื่องของ…
“หนูครีม..หนูครีม” เสียงของป้าสายเรียกสติของหญิงสาวกลับมาอีกครั้ง
“จ่ะป้า”
“เปิ้ลขึ้นบ้านไปกั๋นหมดแล้ว มะไดอีน้องจะไปสักเตี่ย” เขาขึ้นบ้านไปกันหมดแล้ว เมื่อไหร่หนูจะไปสักที
“ครีมจะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะป้า” จากนั้นคริมาก็จูงมือเด็กหญิงเค้กเดินตามเข้าไปในบ้านใหญ่
คริมานำน้ำกับผลไม้ของที่ไร่มาเสิร์ฟให้กับผู้เป็นเจ้านายทั้งหลาย ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง เสียงของพ่อเลี้ยงพัฒน์ธนาดังขึ้นมา
“หนูครีม..อย่าพึ่งไป ฉันมีเรื่องจะคุยกับหนู”
“ค่ะ..พ่อเลี้ยง” คริมานั่งลงที่พื้นติดกับโซฟา
“เดี๋ยวฉันจะแนะนำให้หนูครีมรู้จักกับทุกคนนะ นี่พิมพิกา ลูกสาวของฉันเอง ผู้ชายที่นั่งข้างๆ คือ เทวินทร์ ลูกเขยของฉัน และนั่น อนามิกา กับ อนาคิน หลานสาวกับหลานชายของฉ
