พนันร้ายกลายรัก

ท่ามกลางบรรยากาศแสงสีในผับชื่อดังใจกลางกรุงเทพมหานครแห่งหนึ่ง มีกลุ่มผู้ชายหน้าตาดี หล่อ รวย เป็นทายาทมหาเศรษฐีกันทุกคน นั่งดื่มเหล้ากันอย่างเพลิดเพลิน แก๊งของพวกเขาได้รับฉายาว่า แก๊งหนุ่มหล่อพ่อรวย ของมหาวิทยาลัยชื่อดัง สมาชิกภายในกลุ่ม มีทั้งหมดสี่คนด้วยกัน คิน อนาคิน เจ้าของฉายา คลาสโนว่าตัวพ่อ ทายาทบริษัทผลิตเครื่องดื่มแบรนด์ดังทุกชนิด หล่อ เจ้าชู้ เปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า คี คีตะ เจ้าของฉายา เพลย์บอยตัวพ่อ ทายาทธุรกิจจิวเวลรี่ชื่อดัง หล่อเท่ เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น วินทร์ ธาวินทร์ เจ้าของฉายา คลั่งรักตัวพ่อ ทายาทบริษัทผลิตหลอดไฟแบรนด์ดัง หล่อตี๋ มีแฟนแล้ว ซัน อาทิตย์วรา เจ้าของฉายา แบดบอยตัวพ่อทายาทธุรกิจนำเข้ารถหรู หล่อสมาร์ต เปลี่ยนคู่ควงทุกสามเดือน “เฮ้ย! ไอ้คี กูได้ข่าวว่ามึงจีบหญิงไม่ติดเหรอวะ?” อาทิตย์วราเอ่ยถามคีตะ “เอ่อ..แม่ง สวยแต่โคตรหยิ่งเลยว่ะ ไม่พูดกับกูสักคำ เดินหนีกูอย่างกับกูเป็นตัวน่ารังเกียจอย่างนั้นแหละ.. เสียเซลฟ์ฉิบหาย” คีตะตอบออกไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “ใครวะ? ทำกับพี่คีตะได้ขนาดนั้น” เป็นสียงของ ธาวินทร์เอ่ยถามออกมา ปกติเพื่อนของเขามีแต่สาวๆ มารุมล้อม แค่คีตะแลตามอง พวกเธอเหล่านั้นแทบจะมาสยบแทบเท้าเพื่อนของเขาทันที “จะใครล่ะ..ก็น้องครีม เด็กปีหนึ่งดาวคณะอักษรไง แม่ง! โคตรหยิ่งอ่ะ กูนี่อยากจะฉุดขึ้นเตียงจนต้องร้องขอชีวิต พี่คีคะ..พี่คีขา..” คีตะหัวเสียเมื่อพูดถึงหญิงสาว “มึงก็ฉุดเลยดิ?” อาทิตย์วราบอกออกไป “ฉุดเหี้ยไร! คนอย่างคีตะไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น แค่กูกระดิกนิ้ว ผู้หญิงพวกนั้นก็แทบจะคลานขึ้นเตียงกูละแต่นี่แค่หน้ากูน้องเค้ายังไม่อยากจะมอง เออ..กูคิดออกละ กูขอท้าพนันพวกมึง ถ้าใครจีบยัยนี่ได้และพาขึ้นเตียงภายในสามเดือนกูโอนให้เลยหนึ่งล้านบาท” คีตะบ่นออกมาก่อนจะเอ่ยคำท้าด้วยน้ำเสียงจริงจัง “โอ้โห! ไอ้คีมึงแม่งโคตรสปอร์ต แต่กูขอบายว่ะ กูไม่ชอบผู้หญิงหยิ่งๆ ถึงจะสวยก็เถอะ” อาทิตย์วราปฏิเสธคำท้าของเพื่อน “กูก็ขอบายว่ะ..กูมีเมียแล้ว” ธาวินทร์เอ่ยออกมา “งั้นก็เหลือแค่มึงแล้ว..ไอ้คิน” คีตะหันไปหา อนาคินที่นั่งฟังเพื่อนๆ พูดถึงเรื่องของผู้หญิงคนหนึ่ง “เฮ้ย! ทำไมมาลงที่กูวะ?” “มึงเหมาะสมที่สุดแล้ว..หรือมึงไม่กล้าวะ?” คีตะถามออกไป “ตกลง” อนาคินตอบตกลงไปในที่สุด ท้าใครไม่ท้ามาท้าคนอย่างอนาคิน “ พวกมึงคอยดูละกัน กูจะส่งรูปกูอยู่บนเตียงกับยัยนั่นให้พวกมึงดู” “เอ้า..เชียร์” สิ้นเสียงของอาทิตย์วรา หนุ่มหล่อทั้งสี่ก็ดื่มเหล้าสังสรรค์กันอย่างสนุกสนาน หลังจากนั้นก็มีสาวสวยโต๊ะข้างๆ สามคนที่ส่งยิ้มแพรวพราวมาให้ชายหนุ่มทั้งสี่ และท้ายที่สุดก็ไปจบลงที่เตียงนอนคอนโดมิเนียมของใครของมัน ยกเว้น ธาวินทร์ที่มีแฟนแล้วและไม่เคยนอกใจแฟน อีกด้านหนึ่ง ครีม คริมา เด็กสาวที่กำลังก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยปีหนึ่ง2 หญิงสาวกำลังนอนร้องไห้สะอึกสะอื้นกอดรูปของมารดาอยู่บนเตียงขนาดสามฟุตภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่เดิมทีคือห้องเก็บของ ของบ้านหลังเดี่ยวหลังกะทัดรัดบริเวณแถบชานเมือง ภายในบ้านมีห้องนอนสองห้อง ห้องหนึ่งคือห้องของบิดาและแม่เลี้ยง ส่วนอีกห้องเมื่อก่อนเป็นห้องของเธอ แต่ตอนนี้กลายเป็นห้องของลูกติดแม่เลี้ยงทั้งสองคน ส่วนลูกแท้ๆ เช่นเธอต้องเนรเทศตัวเองมาอยู่ในห้องเก็บของ หลังจากที่มารดาของคริมาเสียชีวิตด้วยโรคประจำตัว วิวัฒน์ บิดาของเธอที่เป็นข้าราชการครูก็แต่งงานใหม่กับสุชาดา หม้ายสาวที่มีลูกสาวสองคน นั่นก็คือ สุวิภา กับ สุชาวดี ที่นิสัยเหมือนแม่ไม่มีผิด ต่อหน้าบิดาของเธอ ทุกคนจะสร้างภาพว่ารักและเอ็นดูเธอ พูดดีกับเธอ แต่พอลับหลังบิดาของเธอ ทั้งแม่เลี้ยงกับพี่สาวต่างแม่ทั้งสองคนจะใช้ให้เธอทำงานบ้านทุกอย่าง ดุด่าต่อว่าเธอสารพัด ทำราวกับว่าเธอเป็นคนรับใช้ บางครั้งคริมาก็รู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นซินเดอเรลล่า เธอเองไม่อยากให้บิดาไม่สบายใจ จึงได้แต่เก็บงำความน้อยใจ ความเสียใจเอาไว้ แล้วแสดงออกมาทางสีหน้าที่เรียบเฉยจนหลายๆ คนคิดว่าเธอเป็นคนหยิ่งยโส คริมาจึงไม่ค่อยมีเพื่อนในมหาวิทยาลัยแต่เธอเองก็ไม่ได้ใส่ใจนัก คริมามีความตั้งใจที่จะเรียนให้จบและหางานทำ เธออยากออกไปจากบ้านหลังนี้ บ้านที่ไม่ใช่เซฟโซนที่ดีสำหรับเธอ “แม่จ๋า..ครีมคิดถึงแม่จังเลย ทำไมแม่ต้องทิ้งครีมไปด้วย..ครีมอยากไปอยู่กับแม่นะคะ” หญิงสาวรำพึงรำพันออกมาก่อนจะหลับไปทั้งน้ำตานองหน้า ทางด้านอนาคิน หลังจากที่เมื่อคืนเขาหิ้วสาวสวยมานอนที่คอนโดมิเนียมหรูใจกลางกรุงแห่งหนึ่ง “ไม่ต่อเหรอคะ..พี่คิน” สาวสวยเอ่ยถามหลังจากที่เมื่อคืนชายหนุ่มมอบบทรักให้เธออย่างถึงพริกถึงขิงจนสาวเจ้าติดอกติดใจ “ไม่ล่ะ..เอาไว้โอกาสหน้านะ” ชายหนุ่มยิ้มแสยะก่อนจะตอบออกไป คนอย่างอนาคินแค่ครั้งเดียวก็เกินพอ เขาไม่กลับไปกินผู้หญิงซ้ำอย่างแน่นอน “จริงนะคะ..พี่คินโทรหาฝ้ายได้ตลอดเวลาเลยนะ ฝ้ายพร้อมมาหาพี่คินตลอด” สาวสวยเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงออดอ้อนพร้อมกับส่งสายตายั่วยวนสุดฤทธิ์แต่ชายหนุ่มหาได้สนใจไม่ “อืม” ชายหนุ่มตอบออกไปส่งๆ ด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังก่อนจะเอ่ยออกมาอีกครั้ง “น้องฝ้ายกลับไปก่อนนะ พอดีพี่มีเรียนเช้าน่ะ..พี่ไม่ไปส่งนะ” “ค่ะ” สาวเจ้าพยักหน้าอย่างเสียดายแต่ไม่ลืมส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่มก่อนจะลงจากเตียงหยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ตามพื้นเข้าไปในห้องน้ำด้วย ติ้ง! ติ้ง! ติ้ง! ทันใดนั้นเสียงเตือนข้อความทางไลน์ดังขึ้น ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ราคาแพงขึ้นมาเปิดดู ใครกัน? ส่งอะไรมาแต่เช้า.. คี : กูส่งรูปน้องครีมให้มึงแล้วเปิดดูด้วย คิน : โอเค คี : ถ้ามึงทำได้กูโอนให้มึงทันทีหนึ่งล้านแต่ถ้ามึงทำไม่ได้มึงต้องเป็นเบ๊กูหนึ่งเดือน คิน : ตกลง มึงคอยดูรูปกูกับน้องเค้าได้เลย คี : กูจะรอ..หวังว่าคงจะไม่นาน หลังจากนั้น อนาคินเปิดดูรูปของหญิงสาวคนหนึ่ง ในอิริยาบถต่างๆ เขายอมรับว่าแค่เห็นรูปก็รู้สึกว่าหญิงสาวเป็นคนสวยจนตกตะลึง แต่ผู้หญิงสมัยนี้สวยด้วยศัลยกรรมกันทั้งนั้น ไม่รู้ว่าตัวจริงของหญิงสาวจะสวยเหมือนในรูปไหม เพราะเขาเองก็ไม่เคยเจอผู้หญิงคนนี้มาก่อน ไม่รู้ว่าไอ้เพื่อนของเขามันไปเจอตอนไหน มันถึงอยากได้นัก แต่สาวเจ้าไม่เล่นด้วย เขาชักอยากจะเจอซะแล้วสิ! ผู้หญิงที่เล่นตัวแบบนี้ เขาเองเป็นคนชอบความท้าทาย อะไรที่ได้มายากๆ ก็ยิ่งอยากได้ อยากเอาชนะ ส่วนพวกผู้หญิงที่แค่ส่งสายตาก็พร้อมกระโจนเข้ามาหา เขาชักจะเริ่มเบื่อผู้หญิงแบบนี้แล้วเหมือนกัน ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น นอกจากลีลาท่าทางเวลาที่อยู่บนเตียง แรกๆ ทำเป็นเหนียมอาย พอถูกเขาเล้าโลมเข้าหน่อยพวกหล่อนก็ร้อนแรงกันทุกคนราวกับว่าเจนจัดบนสังเวียนรัก อนาคินจึงไม่ค่อยได้ใส่ใจในความบริสุทธิ์ผุดผ่องของผู้หญิงที่เขาหิ้วมานอนด้วยเพราะส่วนมากก็ผ่านเรื่องพวกนี้มาแล้วทั้งนั้น