หลังจากที่ทุกคนรับประทานอาหารเย็นเสร็จ พ่อเลี้ยงพัฒน์ธนาขอตัวไปเดินออกกำลังกายเพื่อให้อาหารย่อย คริมากำลังเก็บจานชามเข้าไปในครัว
“ไม่เจอกันนานเลยนะ..น้องครีม” คริมาตกใจกับคำถามนั้น เธอจึงหันกลับไปข้างหลัง เป็นเสียงของคีตะนั่นเอง
“เอ่อ..คุณคีต้องการอะไรหรือเปล่าคะ?” คริมาถามตะกุกตะกัก
“ทำไมน้องครีมถึงมาอยู่ที่นี่..แล้วไอ้คิน?”
“เรื่องมันยาวค่ะ ส่วนคุณคินเขาความจำเสื่อม เขาคงจำเรื่องเลวๆ ที่เขาทำกับฉันไม่ได้ คุณคีกับคนอื่นๆ อย่าบอกเรื่องนี้กับคุณคินนะคะ..ฉันขอร้อง”
“แล้วน้องครีมไม่โกรธไอ้คินมันเหรอ?”
“โกรธค่ะ..โกรธมาก แต่ว่าเขาจำไม่ได้ ฉันก็เลยต้องเก็บความโกรธ ความเกลียดเอาไว้ ถ้าวันไหนที่เขาจำได้ขึ้นมา ฉันคงอยู่ที่นี่ไม่ได้”
“เรียกพี่เหมือนเดิมเถอะ..อย่าเรียกคุณเลย”
“อย่าเลยค่ะ เรียกแบบนี้ดีแล้ว คุณคีกับคนอื่นๆ ทำเหมือนว่าเราไม่เคยรู้จักกันยิ่งดีค่ะ”
“ก็ได้..พี่กับเพื่อนๆ
