สองสัปดาห์ผ่านไป
ในที่สุดความพยายามของอนาคินก็สิ้นสุดลง ชายหนุ่มทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาอยากจะเห็นหน้าลูก อยากกอด อยากหอม นี่ก็ผ่านมาสองสัปดาห์แล้ว คริมาน่าจะใจเย็นลงบ้างแล้ว วันนี้เป็นวันเสาร์ คริมาน่าจะพาเด็กหญิงเค้กไปทำงานด้วย
อนาคินไปที่สำนักงานแต่ไม่พบ เขาถามพนักงานที่อยู่ในสำนักงานแจ้งว่า วันนี้คริมาเข้าไปในไร่องุ่นและพาลูกสาวของเธอไปด้วย อนาคินจึงรีบตามไปทันที
เขาเดินตามหาสองแม่ลูกจนเหนื่อยแต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา หรือว่าคริมาจะไม่ได้อยู่ในไร่องุ่นแล้ว ทันใดนั้นเอง เขาเห็นคริมากับเด็กหญิงเค้กยืนอยู่ข้างหน้าห่างออกไปประมาณสองร้อยเมตร ชายหนุ่มเร่งฝีเท้าไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
“ครีม..รอพี่ก่อน” เมื่อเห็นว่าคริมากับเด็กน้อยกำลังจะเดินออกไป เขาจึงรีบเอ่ยออกมา
ทางด้านคริมาที่ได้ยินเสียงของชายหนุ่มเรียก เธอพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะรีบจูงมือลูกสาวให้เดินอย่างไว
“แม่ต๋า..จารีบปายหนายค
